# 12

Dag vriendjes, vriendinnetjes, familie, bekenden, collega’s, klasgenootjes, Suriname-, Ethiopië-gangers en volslagen onbekenden!

Daar was ik weer met, waarschijnlijk, één van de laatste blogs. Het project is inmiddels op z’n einde gelopen en ook hier vieren ze de kerstvakantie. Dat betekend dus dat er niemand aanwezig is en wij verder ook niet veel nuttigs meer kunnen doen. Op het moment van schrijven is de herziene definitieve versie van ons onderzoeksverslag en het project plan weer op de weg retour richting onze begeleider. De resterende weken gaan we waarschijnlijk nog wel erg goed benutten, maar daarover later meer, eerst een kort verslag van de afgelopen week.

De afgelopen periode heb ik samen met Boukje aardig wat zaken met betrekking tot de Home Based Care met Nilesh door gesproken en zijn tijd in Chipata zit er inmiddels op. Vandaar dat hij dinsdag een eindpresentatie met zijn bevindingen gaf voor alle betrokkenen. Kort samengevat was zijn conclusie dat er iemand moet komen die de touwtjes in handen neemt, doelen kan stellen en de boel moet gaan reorganiseren zodat er toekomst in het hele Health-gebeuren van het Bisdom zit. Ben benieuwd wat er uiteindelijk met z’n bevindingen gedaan gaan worden. We dachten trouwens ‘even’ een presentatie van een uurtje bij te gaan wonen, maar de volledige morgen werd door een drie uur durend monoloog opgeslokt, desalniettemin toch interessant :). In de tijd dat de wij bij de presentatie zaten was de wederhelft van de groep druk om onze visa te verlengen. We hebben onze officiële legale negentig dagen er namelijk bijna opzitten en moesten ons visa voor de vierde keer verlengen, hetgeen bij de vorige groep ook niet helemaal soepel ging. Nadat dit ’s morgens niet gefikst kon worden omdat de juiste persoon niet aanwezig was, ging ik ’s middags met Sister Astrida aan m’n zijde die kant weer op. Het Provident House (daar waar je visa verlengd kan worden) ligt op ongeveer twintig minuten loopafstand voor de doorsnee wandelaar. Met een Sister aan je zijde kan dit al snel worden verdubbeld tot veertig. Gelukkig kwam ze met het idee een taxi te bellen, maar eer die gearriveerd was, waren we al halverwege en zaten we inmiddels in een andere auto die ons een lift had gegeven.

Aangekomen bij the Immigration Service moesten we maar ‘even’ gaan zitten en ik zag de ‘we-moeten-weer--twee-uur-wachten-op-niks-bui’ al hangen. Dit viel gelukkig mee en na een kwartiertje wachten zaten we bij de best man op z’n kantoor. Voor de duidelijkheid zal ik misschien eerst even de officiële gang van zaken met betrekking tot toeristen die Zambia bezoeken even uitleggen. Normaal gesproken koop je een visum aan de grens, of zoals wij bij het kantoor in Brussel, en met dat visum mag je negentig dagen in een tijdsperiode van twaalf maanden in Zambia verblijven. Aangezien wij hier 124 dagen zitten zou dit een probleem opleveren. Het zou namelijk betekenen dat we een verlenging moesten kopen en aan dat geintje hangt een prijskaartje van 200 euro, niet echt iets waar wij om zitten te springen en wat ons ook niet mede gedeeld was aan de start van de minor. Peter (projectleider uit Nederland) was namelijk in de veronderstelling dat er een regeling was getroffen met de plaatselijke autoriteit, helaas fout gedacht. Dit probleem dachten ze echter nog te kunnen verhelpen met een brief van één van de Witte Paters, maar de inhoud van deze brief was zo weinig overtuigend dat we er beter één zelf hadden kunnen schrijven :p… De man die de vorige groep gratie had verleend bleek dit zich niet nog een keer te kunnen permitteren omdat zijn collega’s verhalen verspreiden dat hij katholieke vriendjespolitiek speelt en hem dit zijn baan kan kosten, geef de best man eens ongelijk. Hij heeft me dan ook alle regels nog een keer haarfijn uitgelegd en tsjah, wat breng je daar tegenin, hij heeft gewoon keihard gelijk. Om een lang verhaal niet nog langer te maken kwam het er op neer dat de Sister Astrida, die het woord zou moeten, geen woord heeft gerept in de twee uur dat we tussen de kantoortjes hebben gereisd en hebben we uiteindelijk onze visa kunnen verlengen tot 23 december (tot onze rechtmatige dagen voorbij waren). Daarna moesten we de 200 euro per persoon overmaken of zorgen dat we het land uitkwamen (ik zag al een extra lange vakantie aankomen :p). Peter daarna gebeld en uiteindelijk draait school voor alle kosten op en hebben wij geen problemen meer :).

Woensdag was ’t aan Kirsten en mij om de inkopen voor onze ‘kookdagen’ te doen, dat was weer één van de keren dat ik eigenlijk weer besefte hoe leuk het leven hier eigenlijk is. Was de markt de eerste dag nog een beleving van jewelste, nu is het ‘daily business’ geworden. De kleurrijke kraampjes volgebouwd met groenten, waarachter altijd teveel gezellig ‘huisvrouwen’ zitten, de modderige paadjes tussen de stalletjes, de streetkids die plastic zakjes verkopen, de geurende (lees: stinkende) visjes, de vriendelijkheid, de zakken rijst, de dames die de hele markt over moeten om wisselgeld te verzamelen en wie je daarna altijd wat extra’s geven, ik kan er nog een paar weken van genieten en vanaf dan wordt het helaas ‘terugdenken aan’…

Na de succesvolle meeting van vorige week zouden we woensdag een afsluitende meeting hebben met alle Caregivers. Helaas hebben Boukje en ik tevergeefs een half uur op opkomst gewacht. Het had de dagen ervoor erg hard geregend, wegen veranderen hier dan al snel in modderstromen, en dat zal de reden zijn geweest voor de hoeveelheid mensen. De middag maar gebruikt om ons verslag door te nemen met Nilesh en daardoor weer wat werk voor de komende dagen verzameld. De verbeteringen zouden we donderdag gaan verwerken, maar aangezien het zonnetje zo overheerlijk scheen heb ik dit maar verschoven naar de middag :). Mijn donderdagmorgen bestond uit het aansteken van een bracer om daarop een half kippetje te braden and that’s it. Dit alles deed ik onder het genot van een zacht matrasje, goed boek en rustige muziek, wie doet je wat? Ik heb dit uiteindelijk ’s middags en ’s avonds wel moeten bekopen met een gevoelige Hiawata rode huid die overigens de volgende dag alweer was verdwenen :). Hebben jullie geen last van zeker ;)?

Aangezien ik het projectmatig niet al te druk meer heb en toch wat nuttigs wou doen heb ik me vrijdagmorgen maar bekommerd om de brood en biervoorraad, het was tenslotte bijna weer weekend ;). Ons bier halen we altijd op de Kapata Market wat op een kwartiertje loopafstand ligt en wat dus prima te doen is. Op de terugweg werd het kratje in de brandende zon toch net zwaar genoeg en werd ik door de dames langs de kant aangemoedigd het verder om m’n hoofd te tillen. Toen ik net op het punt stond dit te doen werd ik vriendelijk toegelachen en begroet door de jongen van de Tuck Shop die mij zag zwoegen en mij niet toeliet verder te gaan met het kratje. Hij was namelijk op de fiets en zou ‘m wel even meenemen, daar zeg ik natuurlijk geen ‘nee’ tegen. Nadat ik het eerste kratje had opgehaald uit de Tuck Shop, nadat hij terug was, heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer op een fiets gezeten. Vreemde gewaarwording, helemaal als je er downhill achterkomt dat de fiets geen remmen heeft, gelukkig hebben m’n bergschoenen wel stevige en dikke zolen :). Uiteindelijk waren we een uurtje later twee kratjes bier en een zak mango’s rijker. Na het middageten ging de rest van de jongens weer richting de Showroom om daar hun verslagen af te maken, ik richting de hangmat :). Ruben kon z’n belofte om ook naar de Showroom te gaan uiteindelijk niet waarmaken omdat we met z’n tweeën al snel richting zwembad gingen om daar heerlijk te genieten van de zon die we steeds minder vaak zien :o. Toen beide lichaampjes ‘opa-gerimpeld’ waren was het tijd om huiswaarts te gaan, niet in de laatste plaats om de donkere lucht die er aan kwam.

M’n haar was inmiddels alweer zo lang geworden dat ik er gel in kon doen en daar zat ik niet op te wachten, zaterdagmorgen dus met Ferry richting de kapper om voor standje kort te gaan. Kort is dit keer echt kort geworden en ’t bevalt me tot nu toe er goed. Gewoon wakker worden, aankleden en geen gezeik met je haar meer :p. ’s Avonds had ik samen met Boukje een afscheidsfeestje van Nilesh. ’t Werd een internationaal feestje met dames, meisjes, heren en jongens uit Zwitserland, Spanje, Wales, Engeland (Zeg nooit ‘Englishman’ tegen iemand uit Wales ;)), Nederland en de Filippijnen. De afsluiter was in Hills Café de plaats die Father Matthias ons een paar weken eerder liet zien en niet bestempelde als ‘the best place to be’. Eenmaal binnen bleek het prima te doen al moet je er niet na enen komen in verband met Zambianen die nog nooit van ‘persoonlijk ruimte’ hebben gehoord. Ik ben voor het eerst in m’n leven er van beschuldigd blank te zijn. Dit kwam doordat een dronken Zambiaanse dame binnen alleen oog had voor onze groep en niet voor hem (deze dame was één van de vele prostituees), dit werd mij persoonlijk vervolgens niet in dank afgenomen, maar zo snel hij met z’n monoloog was begonnen was hij ook weer verdwenen :). Na een lange avond die om half twee eindigde, lagen we weer vredig onder onze klamboe.

Zondag gingen we maar weer eens zwemmen en dit voor de verandering ’s morgens in plaats van ’s middags, je moet ’t wel spannend houden natuurlijk :). In het zwembad was het tijd om de ‘Harkie-techniek’ van Karin te leren. De zon scheen ongemerkt erg hard en ik had ’t ‘voordeel’ dat ik vrijdag al Hiawata rood was gekleurd, de rest van de groep heeft er tot woensdag nog pret van gehad :). Op de terugweg hebben we genoten van een heuse pizza en als toetje zijn Sjoerd en ik nog even over de markt gelopen om daar een maïskolfje en wat brood te kopen. Liepen we dan in de brandende zon: handdoekje om de nek, kolfje in de hand, niet echt een typisch ‘bijna-kerst-gevoel’, maar wel een erg goed gevoel :).

Een fenomeen wie ik volgens mij nog niet eerder in m’n blogs hebt genoemd is Saint Simon (a.k.a Bob) *edit: nu ik teruglees heb ik ‘m in Blog 9 eens genoemd als artist*. St. Simon heeft een heuse videoclip waar we allen erg fan van zijn (najah, ik doe alsof :)) genaamd Blood City, bij terugkomst het kijken waard, mits je een sterke maag hebt. Simon spreekt de rest van de jongens nog wel eens op het Craft Centre en zij hebben de fabel rondgestrooid dat ik wel goed kon filmen. Zo kwam het dat wij met deze zelfde Simon maandag zijn tweede clip, ‘Peace and Love’, gingen opnemen en dat dat cameraman een zeker heer F. Krikken was. Sta je dan met je poffertjesporem, goede gedrag en camera… We hebben in elk geval weer genoeg lol gehad en ben erg benieuwd naar het eindresultaat. Ieder van de jongens heeft een klein rolletje gekregen en als alles goed gaat doet Ruben de voice over ergens deze week (of op z’n Zambiaans, een week voordat wij weggaan). Wat ik trouwens vergeten te vermelden was is de verjaardag van Kirsten. Eigenlijk is Kirsten pas dinsdags jarig geweest, maar om haar die morgen met emmers water nat te gooien was wel erg voorspelbaar. Vandaar dat wij deze bewuste maandagmorgen vol goede moed ons bed uitsprongen, nadat Mariah Carey ons had gewekt met het prachtige “All I Want For Christmas is Youououououou”, en fris en fruitig met volle emmers water richting the Girls Place sneakten. Kirsten heeft volgens de dames elke morgen het vaste ritueel om, net wakker geworden, half slaapdronken richting het toilet te gaan. Nadat ze de deur heeft gesloten voor ons natuurlijk de ideale kans om ons strategisch op te stellen met onze emmers, maar ze nu net deze dag uit hebben gekozen om niet gelijk naar het toilet te gaan. Nee, mevrouw moest zich eerst helemaal aankleden en daar had ze al snel spijt van toen ze de deur van het toilet opende en begroet werd door veertig liter water :). Deels nat en voldaan op naar het ontbijt.

Dinsdag was Kirsten echt jarig en aangezien ze gister al nat was gegooid was zou het vandaag niet gebeuren, althans dat dacht ze :). Vol goede moed kwam ze ’s morgens de deur binnen op onze binnenplaats waar ze van voren werd begroet door een paar liter water en dit van achteren nog eens dunnetjes over werd gedaan. Boukje en de cadeaus werden in dit gevecht niet gespaard :p. Toen ik Kirsten wilde feliciteren wou ze me met een natte knuffel begroeten die ik vriendelijk af probeerde te schudden. Toen ik haar echter wegdrukte kreeg ik de helft van de inhoud van de waterkoker over mijn rug (en ja, hij had net gekookt :(). Heb een nieuw record gevestigde op de 20-meter- half-uitkleed-en-onder-de-douche-spring-sprint. Het grootste deels van het water was half in m’n shirt blijven hangen en alleen het onderste deel van m’n rug brandde. Na tien minuten douche bleek het gelukkig allemaal mee te vallen en heb er uiteindelijk niks aan over gehouden. Reken maar dat je snel en goed wakker bent ;). ’s Middags maakten we ons op voor de suprise party die de dames voor Kirsten hadden georganiseed. Sister Hortensia, Sister Astrida, Father Odron en uiteraard de familie Banda waren van de partij. Noël heeft zich ’s avonds nog even een echt killer bewezen door een rat te vangen. Het was de eerste die uit onze slaapkamer kwam kruipen. De dames zijn echter iets minder gelukkig: zij treffen de/een rat bijna standaard op hun toilet aan, krijgen de grootste spinnen, kakkerlakken en andere beesten/dingen, ach het zal wel voorbestemd zijn :)…

Woensdagmorgen was de dag van de afsluitende presentatie voor de Home Based Care. Kwart voor tien (nog steeds een kwartier te vroeg :p) stonden Boukje en ik klaar bij het Office om de ongeveer twintigtal Caregivers te begroeten, dit werden er uiteindelijk vier…. Bleek dat er ergens een communicatielijn verkeerd lag en de andere ‘helft’ ’s middags zou komen. Presentatie gedaan, gegeten en vervolgens om kwart over twee terug gegaan (dit keer eindelijk te laat = op tijd), daar konden we drie Caregivers begroeten, en wederom de vier van ’s morgens, waarmee we wel de harde/fanatieke kern te pakken hebben. Om even lui te doen en om te checken of de boodschap ’s morgens zo over was gekomen als dat wij ‘m bedoeld hadden vroegen we de vier van ’s morgens de boel te presenteren. Dit werd hartelijk ontvangen en nog beter uitgevoerd. Allen ideeën worden heel enthousiast ontvangen, mensen staan erachter en denken zelf ook mee! Denk dat de Verpleegkunde studenten hier echt een leuk tijd met ze gaan hebben.

Het project zit er op dit moment van schrijven dus zo goed als op en heb nog een heerlijke trip voor de boeg die 26 december zal starten. Omdat ik niet weet of ik voor die tijd nog een blog schrijf zal ik de planning nog even met jullie delen, of jullie ’t nou willen of niet ;). Nadat we 25 december de verjaardag van Noël hebben gevierd stappen we de 26e in de bus om hopelijk in één dag naar Livingstone te reizen, na een overnachting daar willen we doorreizen naar Chobe National Park in Botswana om daar te genieten van een nieuwe safari. Rekening houdende met wat vertraging zullen we uiteindelijk een paar dagen in Botswana rondtrekken om vervolgens de 30e terug te keren naar Livingstone en de 31e de Victoria Falls te bezichtigen. Bij de Victoria Falls kun je een bungeejump maken van, als het goed is, 110 meter. Ik wil deze zeker weten maken, maar als ik de hoogte met eigen ogen heb gezien zal de twijfel waarschijnlijk wel toeslaan. Nieuwjaarsavond wordt dit jaar niet met familie en vrienden en vriendinnen gevierd, maar in Livingstone waar we hopelijk het Zweedse Volleybal tegen het lijf zullen lopen :p… Tot 5 januari zullen we in de buurt van Lake Kariba rondzwerven om dan de 6e in de trein te stappen richting Tanzania en wat ik dan doe is nog niet zeker. Zanzibar schijnt namelijk wel een ultieme bestemming te zijn, maar het noorden van Lake Malawi heeft weer wat meer actievere activiteiten. Beide zal helaas niet gaan in verband met tijdsgebrek. Uiteindelijk zouden we dan de 15e weer in Chipata moeten zijn, 16e eindpresentatie en dan is het afscheid nemen, tas inpakken, de 20e verjaardag vieren en de 21e landen op Schiphol, oef wat gaat ’t snel.

Hoewel ik zelf nog helemaal in een, hoe kan het ook anders, zomer/vakantie stemming ben wil ik van dit moment gebruik maken om jullie goede feestdagen toe te wensen. Hoop dat iedereen 2009 goed begint en ik jullie eind januari weer gezond terug zie! Wel vreemd want zit echt compleet NIET in een kerststemming. Om in die stemming te komen mis ik het ‘vroege donker worden’ en ‘laat licht worden’, de muziek op de radio en alle bekenden om me heen. Misschien moeten we ’t stiekem eind januari nog maar een keer vieren ;). Zit de stemming er bij jullie wel goed in? Koude dagen? Vroeg donker? Gezellige winkelstraatjes? Overal kerstmuziek? Flappie voor de eerste keer op de radio? Bijna de start van de Top 2000 op Radio 2 *snik, dat ik die moet missen…*?

Nou mensen, ik wil bij deze nogmaals de trouwe lezers bedanken. Het is een niet heel interactieve manier van communiceren, maar om een berichtje, mailtje of sms’je van bekenden te ontvangen, waar zij ook zitten, is altijd relaxed!

Doe voorzichtig met ’t vuurwerk, maak wat mooie filmpjes en foto’s en dan zal ik proberen in m’n vakantie nog ergens wat te bloggen, maar ik beloof niks :).

Liefs Frankie…

Ps. Jasper, natuurlijk heb ik behoefte aan updates ;)!

Pps. Frank ik krijg hier super te eten, sterker nog, de buurvrouw (en zes andere individuen) zeide dat ik ‘dikker’ was geworden, dat zijn ook gelijk de eerste personen in, bijna, 22 jaar die dat tegen me zeggen :p…