# 13

Dag vriendjes, vriendinnetjes, familie, bekenden, collega’s, klasgenootjes, Suriname-, Ethiopië-gangers en volslagen onbekenden!

Stiekem zeggen dat ik niets meer zou plaatsen, maar ondertussen kan ik het toch niet laten ;)! Op het moment dat ik dit eerste stukje typ is de tijd van onze vakantie nog niet aangebroken (mits ik het voorgaande deel niet onder vakantie reken natuurlijk;)). Afgelopen donderdag, 18 december kwam na vijf weken eindelijk het pakketje van mijn lieve thuisfront aan. Dat betekende eindelijk weer eens lekker snaaien en wel in: pepernoten, spekkies, Engels drop, echte Drentse Knieperties (alle ‘niet-Drenthe-afkomstigden kenden ze in elk geval niet) en echt DE koffie. Nederlandse koffie blijft toch net even een stapje lekkerder dan de oploskoffie soorten die we hier hadden gevonden. In het weekend heb ik de Anjercode van Thomas Ross verslonden en de dag erna het levenverhaal van Rudi Dekkers. Deze dagen was er verder ook weinig te beleven want we hadden inmiddels alle projecten afgesloten en hadden besloten dan ook eigenlijk niets meer te doen :)! Dat de stroom uitviel voor twee dagen was nog niet zo’n ramp, maar twee dagen geen water is toch vrij lastig zal ik je vertellen. Opeens kun je je met vijf man toch zomaar redden met een dikke twintig liter water. Enige nadeel is dat de ‘Jacobo’s’ zich in razend tempo stapelden in de wc :p. Zondagmiddag hebben we een andere berg beklommen, de hoogste in de buurt, en het uitzicht zou erg belonend zijn geweest zij het niet dat we midden in een wolk zaten en niet verder dan tien meter konden zien... Maandag was de dag waarop onze negentig dagen toch echt verlopen waren en dus moesten we terug voor de betaling van onze Temporary Permit. Tijdens het vorige bezoek was me verteld dat we langs moesten komen met een miljoen kwacha per persoon en dat dan alles gefikst zou worden. Ruben, Sister Astrida en ik met onze niets vermoedende gewetens die kant op en wat bleek, iedereen moest zich melden, moest twee pasfoto’s bij zich hebben en een stapel formulieren moest worden ingevuld, heel fijn zo op de laatste dag dat je paspoort nog geldig is. Dat betekende uiteindelijk Chipata door crossen om foto’s te laten maken, afdrukken (gelukkig kennen ze ook hier een halfuur service) en in de middag weer terug om vervolgens drie en een half uur met z’n allen te wachten totdat alles is ingevuld. Maar goed, daarmee waren we dan ook gelijk tijdelijke Zambiaanse inwoners wat ons het recht geeft om het tarief van de Locals te betalen en niet die van de toeristen, dat scheelt bijvoorbeeld al snel 80% op de entree bij de Victoria Falls.

De groep is dinsdag uitgebreid met drie extra personen, Boukje´s zus, Sjoerd´s vriendin en Ferry´s maatje kwamen ons voor respectievelijk twee en vier weken vergezellen:). Helaas voor Rick is z’n bagage op ’t moment van schrijven (3 januari) nog steeds niet op plaats van bestemming, men weet überhaupt niet waar de tas zwerft… Woensdag hebben we echt lekker de toerist uit lopen hangen, met de camera’s om de nek de leuke plaatsjes van Chipata laten zien aan de nieuwkomers. Met Ruben nog een fijne afsluiter in het zwembad genomen, tenminste dat dachten we. Bij aankomst bleek er één of ander kinderfeestje aan de gang te zijn en werden we geweigerd door een bobo. Maar toen onze gastvrouw ons zag wou ze wel een uitzondering maken :D.


Kerst viel dit jaar op een donderdag, maar kan niet bepaald zeggen dat ik echt in een kerststemming ben geweest helaas. Heb de laatste drie weken stug elke dag een kerstnummer als wekker gezet, de hele dag naar kerstmuziek geluisterd, maar het bleef uit, je kunt niet alles hebben :p. De hele dag hebben we ons gestort op het bereiden van het eten wat we ’s avonds met de familie Banda hebben gegeten. Dit was tevens de verjaardag van Noël, wie we de vorige dag overigens al op een dubbele natte douche hadden getrakteerd :p. Sjoerd’s vriendin is lerares op een basisschool en in het kader van de Actie Schoenendoos kreeg Maria er ook eentje, ze wist niet wat haar overkwam en waar ze haar cadeau’s moest laten.

Vrijdag was het dan echt zover, het begin van onze vakantie. Om kwart voor vier (bij jullie kwart voor drie) ging de wekker zodat wij om half vijf bij de bus zouden zijn die dan uiteindelijk op z’n Zambiaans om vijf uur zou vertrekken. Nadat we de avond ervoor de verjaardag van Noël hadden gevierd viel dat ’s morgens zo vroeg niet mee. M’n ontbijt bestond uit een heerlijke appeltaart die nog over was gebleven en een yoghurttoetje, een goede bodem voor een lange reis dus. Na dit half slappe ontbijtje zaten we om kwart voor vijf we met z’n allen startklaar in de bus. Deze zag er van binnen alles behalve pauper uit, gewoon een mooie touringcar die wij ook kennen, alleen iets meer vering en een rij voor drie in plaats van twee personen. Aan de geluidsinstallatie mankeerde, jammer genoeg, ook helemaal niets. Bij vertrek ging er een gospel video cd in deze ging weer eens op standje knetterhard, Zambianen horen volgens mij iets minder goed, want damn wat knalt dat door je kop. Vergelijkbaar met een goede kroeg alleen is het geluid nu über schel. Maar goed, we zaten met z’n allen prinsheerlijk achter de bus en hadden per persoon twee of drie stoelen tot onze beschikking, wederom lekker chillen en de eerste uurtjes nog gedoezeld. Het wachten op het eerste station duurde niet heel lang want busstations kennen ze hier niet. Ter vervanging stoppen ze hier gewoon voor alles wat los en vast zit, langs de weg loopt of z’n hand opsteekt. Na drie uurtjes moesten we wat inschikken in de dan al wat warmer wordende bus. Rond twee uur stapten we uit in Lusaka waar we direct van een tropisch buitje konden genieten. In Lusaka mocht ik mijn onderhandelingsskills weer updaten op de taximarkt. Men zegt dat je het maar moet zien als een leuk toneelstukje en dan wordt het nog best leuk. Eerste bod wat zij doen doe ik door de helft, dat vinden ze altijd te weinig, komt er een tussenbod, lopen we teleurgesteld weg en dan volgt vaak een acceptabel bod. Deze minibus zat als vanouds vol met 11 persoontjes met volgepakte backpacks, een echtpaar, twee dames op weg naar werk, twee chauffeurs en nog een laatste verdwaalde persoon. Om half acht bereikten we de plaats van bestemming. Het busje zette ons af bij Lake Safari Lodge die we van te voren op internet hadden gecheckt en waarvan we wisten dat die te duur was. De chauffeur wist echter geen andere plaats en dus besloten we ’t daar maar te proberen. Al na vijf minuten kregen we daar echter te horen dat ze volledig volgeboekt zaten en dat we waarschijnlijk bij de rest van de lodges hetzelfde zouden gaan horen, ook best logisch in een kerstvakantie :p… In de Bradt toen maar gezocht naar een andere lodge, deze had plaats, maar was eigenlijk ook te duur. Omdat we eigenlijk geen keus hadden besloten we daar toch maar heen te gaan, totdat de eigenaar met het blijde bericht kwam dat hij de Airconditioned Conference Hall wel om kon laten bouwen met elf bedden tot slaapzaal tegen een vriendenprijsje. Dit namen we graag voor lief en zo zaten we ’s avonds in een chille en luxe bar te genieten van een koud pilsje. De volgende morgen ging de wekker vroeg om in een met grijs wolkendek bekleed paradijsje wakker te worden. Bij ons verblijf zat het ontbijt in en ik zal je vertellen dat die er goed in ging :). Een zonnetje was beter geweest om ’s morgens the Crocodile Farm te bezoeken, maar in de regen had het ook nog steeds z’n charmes. Er werden in totaal bijna 11.000 krokodillen gehouden waarvan de grootste mochten aanschouwen. Wat zijn het een enorme beesten, maar verrassend snel. Na the Crocodile Farm zijn we doorgereden naar Kariba Dam, een stuwdam op de grens van Zambia en Zimbabwe met een hoogte van 128 meter, dit gaf een voorproefje van de hoogte die we met het bungee jumpen ook zouden springen. Het gaf een vrij geruststellend gevoel, had het m’n dromen hoger voorgesteld :). Omdat we ons verblijf goed wilden benutten maakten we van deze dag ook maar gebruik om een Sunset Cruise te doen langs de kustlijn van het meer. Dat kwam neer op: zitten op een stoeltje met je biertje en camera in de hand en verder genieten van de James Bond villa’s die naast elkaar geparkeerd stonden. Na de cruise liet ik mij het lopend buffet goed smaken om daarna af te koelen in het zwembad. In dit zwembad kwam ik aan de praat met een dame die Ruben’s vlinderslag toch nog net even beter uitvoerde. Uiteindelijk logisch want ze was een van origine Zimbabwaanse die voor Zambia had gezwommen. Alhoewel het met het vriendenprijsje prima vertoeven was, besloten we de volgende door te trekken richting Livingstone waar we uiteindelijk in twee groepen in Jollyboys en Fawlty Towers backpackershotels terecht konden, als ik me niet vergis leefden we dan op een zondag.

De 29e was het dan eindelijk mijn dag om letterlijk een sprong in het diepe te wagen, oftewel het bezoek aan de Victoria Falls, of ‘Vic Falls’ zoals iedereen ze noemt. Omdat we door het geklooi met ons visum inmiddels ‘lange termijn inwoners’ van Zambia waren geworden mochten we voor iets meer dan een euro het pak in als inwoner van Zambia (de rest betaalde 10 dollar). Ik weet niet of jullie wel eens iets hebben gehoord of hebben gezien over de Vic Falls, maar ik kan je bij deze verzekeren dat er geen woord van gelogen is. In het begin heb je uitzicht over een vredig stromende rivier die daarna met een noodgang en hels geweld naar beneden knalt waar je bang van wordt. Dit gaat zelfs zo hard dat het gewoon waait en regent als in een heuse regenbui, dit alles natuurlijk wel onder het genot van een Afrikaanse zon en strakblauwe lucht (ow wat moet ik straks wennen aan het weer in NL). Aan het begin stonden mensen paraplus, poncho’s en waterdichte zakken te verhuren die we eerst dapper afsloegen, maar aan wie ik na vijf minuten later toch maar een verzoek deed tot een paraplu. Foto’s maken was anders waarschijnlijk het eindstation van m’n camera’s geworden, al moet ik zeggen dat ie tot nu toe heel wat heeft overleefd :D. Toen ik nietsvermoedend een hoekje omsloeg kon ik daar een 110 meter hoge brug aanschouwen waarvan mensen afsprongen, uiteraard wel aan een elastisch koordje. Gedachte op dat moment: “Slik, das toch best wel hoog!”. Op weg naar de brug kwamen we langs een afslag die naar the Boiling Pot van de Falls leidde, het punt waar al het water weer langskomt nadat het een beste val naar beneden heeft gemaakt. Tijdens de afdaling sjokte ik fotoschietend achteraan in de groep en eenmaal beneden op het eindpunt had mijn collega Beach Boy Ruben al een verdere tocht over de rotsen gemaakt. Ik moest het uitzicht vanaf zijn standpunt ook zien en dat was na vijf minuten voor zover het kan nog mooier. Op dezelfde hoogte als het kolkende water kijk je links omhoog naar de bungeejumpende mensen en de brug, recht voor je heb je zicht op de Falls en rechts torent een groene rots boven alles uit, net als Haribo: ‘onbegrijpelijk lekker’, maar dan ‘onbeschrijfelijk mooi’! Na deze afdaling, en op de terugweg natuurlijk ook de beklimming kon ik samen met Ferry, Robbert-Jan en Karin (die dacht er ook over na om te springen) niet meer om de sprong heen. Eenmaal over de grens met Zimbabwe en boven op de brug zat ik samen met R-J aan tafel mijn noodlot te tekenen. Op dat moment gierde door onwetendheid de adrenaline als een gek door m’n lijf. De dobbelsteen heeft in al ons benarde posities uitkomst geboden wie er het eerst of juist laatst mocht en zo besloot de dobbelsteen (dit keer een echte omdat mijn telefoon weg is :() dat R-J als eerste mocht springen. Zonder enige twijfel sprong hij de diepte in en voor ik het wist zat ik ook in een tuigje, werden er vier handdoeken om m’n benen gebonden, werd daar een touwtje omheen gewikkeld (that’s all) en stond ik boven de afgrond de diepte in te kijken. Zoals waarschijnlijk elke Nederlander was ik omgedoopt tot de Flying Dutchman en na een snelle five, four, three, two, one, BUNGEEEEE! dook ik de diepte in. Nu ik dit typ krijg ik weer kippenvel over m’n hele lijf, mensen wat een GEWELDIG gevoel is dat! Als een malloot, en met een snelheid waar je naar van wordt, knal je naar benende totdat je het touw aan je voelt trekken en je met dezelfde snelheid weer omhoog vliegt. Met een knalrode kop maar ook een zelden zo voldaan gevoel werd ik omhoog getakeld vanaf waar ik de hoogte nog eens mocht bewonderen. Een topafsluiter van een super mooie dag!

Dinsdag 30 december maakten we ons klaar voor een safari met overnachting in een wildpark. Dit wildpark, gelegen in Botswana, was Chobe National Park en herbergt meer dan de helft van de olifanten populatie van dat land, aldus onze gids. Dat hebben we geweten want in een knalgroen park bewonderden we meer dan tien groepen van dertig olifanten, opnieuw de nijlpaarden, exotische vogels, krokodillen en alle andere dieren die ik nu vergeet te noemen. Vergelijk het maar met de verhalen die ik over South Luangwa heb geschreven alleen was nu alles groen tegenover een knalblauwe hemel, wederom onbeschrijflijk mooi! Onze koepeltentjes waren voor ons opgezet en bij terugkomst, in het donker, brandde het kampvuur en was het eten klaar. Moe en wederom erg voldaan maakten we ons op voor een nacht waarin we bezoek zouden kunnen krijgen van leeuwen, luipaarden of olifanten. Toen de wekker om vijf uur ging was dit echter jammer genoeg niet gebeurd :p. We hadden ook uit kunnen slapen, maar doordat we er zo vroeg uitgingen was er tijd om nog een ochtendsafari te doen. Hier hebben we geen van allen spijt gehad want wat de vorige dag niet gelukt was, lukte nu wel, het spotten van leeuwen. Een mannetjesleeuw toonde zich in volle glorie op nog geen tien meter afstand. Een etende vrouwtjes leeuw liet zich van grote afstand door tien safari Jeeps bewonderen. Om 11 uur waren we op oudejaarsdag weer terug in Fawlty Towers om daar de hele dag weer eens te lamballen. ’s Avonds in verschillende kroegjes oud en nieuw gevierd, das toch heel wat anders dan met m’n eigen vriendjes en vriendinnetjes, maar uiteindelijk toch ook erg gezellig.

De eerst dag van dit nieuwe jaar was hopelijk niet één van de productiefste dagen van dit jaar want dan beloofd het een luie dag te worden. ’s Avonds vergezelde ik een groep Zambianen naar een gezellig drink tentje, twee Brai feestjes en later naar de club, tot nu toe één van de meest geslaagde avonden wat mij betreft! Het feit dat ik om vier uur pas terug was en wij om vijf uur weer richting de bussen gingen beviel me dan weer net iets minder :p… Voordeel hiervan was dat ik vrijwel op elke plaats, in elke positie en met elke bepakking bij kon slapen. Voor ik het goed en wel doorhad stonden we met z’n allen alweer in Lusaka waar we de nacht in ChaChaCha Backpackers Hotel hebben doorgebracht. Er was ons verteld dat we konden pinnen in Lusaka, maar na het uitproberen van zeventien verschillen pinautomaten van verschillende banken heb ik de hoop opgegeven. De nieuwe Rabobankpasjes worden simpelweg overal geweigerd. Het Maestro teken is volgens mij niks waard, zorg dat er Cirrus, Visa of Mastercard op staat dan zit je goed. Kirsten had echter een Rabopas die over een paar maanden zal verlopen en dit werd dan wel weer geaccepteerd door de automaten. Na het lenen van wat geld over een weer kwam uiteindelijk alles goed.

Tot zover weer de berichten vanuit Zambia, de reis vanaf hier gaat richting Kabwe, vanaf daar met de trein richting het noorden en vanaf daar naar Lake Malawi, wie nog een update, wie weet tot weerziens binnen drie weken :D!

Liefs Frankie…

Ps. de foto’s moeten jullie zelf maar even in de goed volgorde plaatsen ;)!