#13 Koh Tao, Chiang Mai, Luang Prabang & Vang Vien

Heey iedereen,

Na ’t vertrek van Erwin (Erwin nog bedankt voor je lady-boy commentaar en Jasper dat zal ik toch echt persoonlijk toe moeten lichten ;-)) en Liset zat ik alweer snel in de bus naar ’t zuiden, Koh Tao om precies te zijn, schildpad eiland. Mooie naam, maar helaas zijn er zo goed als geen schildpadden meer in de zee rondom en heb er dan ook niet één gezien. Ik had zowaar een doel met deze bestemming. Toen ik vorig jaar m’n plannen maakte voor deze reis waren er twee dingen die ik koste wat ’t kost zou gaan doen. Een trekking door de bergen in Nepal en duiken in Thailand. De eerste heb ik af kunnen vinken, de tweede inmiddels ook.

Na de meeste onlogische busreis tot nu toe (vertrokken om 18 uur en kwamen om 3:00 ’s nachts aan bij de haven en moesten daar vervolgens 3,5 uur wachten op ’t vertrek van de eerste boot. Waarom niet wat uurtjes later vertrekken?). Uiteindelijk aangekomen op Koh Tao had ik niet veel puf meer om grondig alle prijzen van de duikscholen te vergelijken en plofte ik neer bij Phoenix. Dit bleek één van de oudste, maar ook kleinere scholen te zijn.

De meeste groepen bestaan uit zes duikers, maar ik had zowaar bijna privéles: samen met Engelse Nikki waren we de enige twee studenten. Dit bleek erg ideaal te zijn omdat alle oefeningen onder water dan veel sneller zijn geoefend en geleerd. Na een vrij indrukwekkend theorieboek (voor ‘vakantie-standaarden dan) was ’t tijd om ’t zwembad in te duiken. Al is duiken vrij lastig met zo’n pakket op je rug (zuurstoftank, zuurstofregelaar, duikbril, flippers, gewichtengordel en je BC om alles op vast te maken). Nadat we er dus in waren gesprongen was ’t even rondflipperen om te wennen aan ’t ademen door je mond en daarna mochten we ‘spelen’ onderwater. Hoe krijg je je mondstuk weer terug als je ‘m per ongeluk verliest onderwater? Hoe maak je je duikbril weer watervrij? Hoe klaar je je oren? Wat doe je als je geen zuurstof meer hebt? Wat betekenen welke signalen? Hoe maak je jezelf gewichtsloos? Hoe maak je een ‘noodstop’ naar de oppervlakte? Etc. Etc. Etc :-) Allemaal toch vrij nuttig om te weten als je de zee op gaat. Volgende dag dan ook daadwerkelijk met de boot de zee opgegaan en in twee dagen in totaal vier duiken gemaakt. De onderwaterwereld is een verhaal apart. Je eigen Darth Vader ademhaling is constant aanwezig en voor de rest weet je niet of je links of rechts moet kijken naar alle vissen of ’t koraal of ’t gezonken schip of naar je buddy… ’t Smaakte naar meer, maar i.v.m. m’n visa moest ik naar Loas. Dus hup, zaterdag om 14 uur in de bus gesprongen en maandagochtend om 6 uur aangekomen in Chiang Mai.

In Chiang Mai verbleef ik bij een dame die ik tijdens m’n Buddhistisch retreat had ontmoet. Zij woont inmiddels een paar weken in de stad en voor mij was ’t lekker meeliften naar de gezelligste plekken, mooiste parken, lekkerste eten en ’t rustige meer zonder zelf ook maar iets uit te hoeven zoeken, heerlijk! Daar heb ik ‘hallo’ en ‘tot ziens’ gezegd tegen respectievelijk Laos en Thailand. De grensovergang was van het hoogste ‘houtje-touwtje’ niveau wat je je maar voor kunt stellen.

Vanaf de grens heb ik de slow-boat genomen naar Luang Prabang. Dat betekende: verspreid over twee dagen zestien uur op een boot zitten en ondertussen genieten van ’t rotsachtige uitzicht, de dorpjes langs de waterkant, m’n medetoeristen op de boot en de brandende bergen om ons heen. De alternatieve keuze die ik had was de fast-boat, maar deze twee werden als volgt omschreven: “Take the fastboat and you’ll be there in six hours and might die. Take the slowboat, you’ll be there in two days and might die of boredom…”. Dat vervelen is geheel niet aan de orde geweest met Game of Thrones als ultiem leesvoer.

Luang Prabang bleek een rustige stad te zijn ondanks dat ’t de op een na grootste stad van Laos is. Daar heb ik een fietstochtje ondernomen naar de plaatselijke waterval. Ik had verwacht dat ’t een prima te fietsen 30 km was, maar had tegelijkertijd niet gehoord dat er nogal wat heuvels op de route lagen, de terugweg dus maar met een tuk tuk gedaan en zes fietsen op ’t dak. ’s Ochtends gekeken hoe de plaatselijke monniken hun eten krijgen. De lokale bevolking staat om 6 uur langs de kant van de weg met bakken rijst en geven dit als offer aan de monniken.

Na Luang Prabang aangekomen in Vang Vieng, hedonistisch paradijs. En die twee woorden beschrijven deze plaats tot in detail…………….


Jullie lezen ‘t, reizen blijft een zware taak, tot snel :-)…


Rustig aan doen,

Frankie



Foto’s: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3658075054835.2167754.1363386613&type=3&l=6a4b623b50