#14 The Man Who Speaks English

Heey iedereen,

Waarschuwing vooraf: dit filmscript is niet geschikt voor mensen met een strak tijdsschema vandaag…

Oef, hedonistisch paradijs… Ik wist niet dat ’t leven daar zo zwaar zou zijn. Na drie dagen was de tank leeg en tijd om naar Thakhek te reizen, centraal Laos. Samen met twee Duitsers die ik heb ontmoet gingen we het avontuur van de lokale bus weer aan. Toen ik nietsvermoedend een travellodge in liep om te vragen of er kamers vrij waren draaide een Aziatisch uitziend meisje achter de computer zich om. Wat volgde was een stormvloed van euforische kreten en twee dikke omhelsingen van Christina en Joyce. Twee Amerikaanse meisjes die ik eerder op de slowboat had ontmoet en met wie ik een motor trip zou gaan maken. Onze plannen verschilden qua tijd echter en na Luang Prabang scheiden onze wegen. Karma dacht daar echter anders over en zorgde ervoor dat ze voor nood twee dagen langer over hun reis moesten doen. Zo kruisten onze wegen dus weer en konden we de volgende dag met vijf man sterk aan een mini bike trip beginnen. Het plan was om in totaal twee dagen te rijden; de eerste dag naar de Konglor cave en de volgende dag weer terug, in totaal 200 kilometer op asfalt. Zoals zo ongeveer alle activiteiten in de voorgaande 5 maanden ging dit vanzelfsprekend niet volgens plan… Het werd een zes dagen durend avontuur om nooit te vergeten; semi automatische 100cc scooters, 580 kilometer (waarvan een slordige 300 km off-road), een 8 kilometer lange grot, een jeep trip en meer, veel meer…

Zondagmorgen was ’t eerst tijd voor wat testrondjes op de scooters. Joyce had namelijk nooit iets anders bestuurd dan haar automatische geschakelde Amerikaanse SUV, Christina alleen een automatiche scooter en zowel David als Rimbo niet meer dan de fiets en auto. Al snel werd duidelijk dat Joyce een komiek op de scooter was en ons een fantastische tijd bezorgde, maar tegelijkertijd ook een gevaar voor de mensheid (met name zichzelf) was. Zo vertrokken we met z’n vijven op vier scooters, Joyce bij mij achterop. De Konglor Cave is een acht kilometer lange grot die door een rivier is uitgesleten en alleen in ’t droge seizoen bezocht kan worden. De weg was een doodsaaie 100 kilometer vlakte met weinig spectaculaire uitzichten, maar we zaten op een gemotoriseerde tweewieler en ik was blij. Het zijn alleen al de kleine momenten zoals de koffiestops die ’t reizen meer dan de moeite waard maken en die ik ga missen. Elk willekeurig huis verkoopt wel een blikje cola, wat snoepjes en zo zaten wij met z’n allen half buiten, half in de woonkamer van een niet Engels sprekende familie. Water is ‘nam’ in Laos, dat lukte nog aardig. Cola, toilet en de weg vragen is een heel andere tak van gebaren sport, zeker niet minder leuk. De 105 kilometer naar Vieng Kham duurde al met al drie uur en tegen die tijd begon de eerste zadelpijn al, ik mis m’n leren motorbroek. Vanaf Vieng Kham was al deze pijn in no-time vergeten, 41 kilometer op op- en neergaande slalommende, goed geasfalteerde bergwegen, hell yeah! Laatste 40 kilometer was weer vrij ‘recht-uut-recht-an’. We kwamen een uurtje voor zonsondergang aan, vonden een prima kamer en hadden ruim de tijd om voetbal te spelen met de locals (nog steeds geen voetbalschoenen gespot Jelle), Nederland – Duitsland: 2-2. Moe en voldaan op naar een heerlijk feestmaal, gepaard met wat koude Beerlao. De stemming was opperbest en in deze euforie werd besloten dat ik samen met Joyce en Christina de hele bike loop zou doen, vier dagen dus. Huh? Je schreef in ’t begin toch zes dagen? Jaja, komt nog ;-)

De grot zou in theorie het hoogtepunt van de trip moeten zijn en vol energie stonden wij vroeg paraat bij de ingang. De grot was meer dan ik er van had willen verwachten. Direct na het bos begon een turquoise blauw meer met bijbehorend groen en rotsformaties. Ondanks het droge seizoen stroomt de rivier nog door de gehele grot, al is ’t op plaatsen niet dieper dan 30 cm. We werden in kleine longboats gezet waar max. 3 personen en een bestuurder en peddelaar in konden. David is echter een fitness beer met de nodige kilo’s waardoor we als nog genoodzaakt waren de helft van de tijd uit te stappen, door ’t water te waden en weer verder te gaan. De stalactieten en stalagmieten formaties waren stuk voor stuk tien tot twintig meter hoog en fascinerend. De grot an sich was amper een grot te noemen, zo groot. Op sommige plaatsen 50 meter breed en ook minstens 40 meter hoog. Na ongeveer een twee uur lopen en varen kwamen bereikten we de uitgang; tropische regenwoud look-a-like bos, helder water en dito lucht. De terugweg nam ‘slechts een uurtje’ in beslag en na een verfrissende duik in ’t water op weg naar Laksao, 98 kilometer. Joyce wilde toch nog een poging wagen om de komiek uit te hangen en zo zat ik bij Rimbo achterop, echter niet voor lang want lekke band numero uno was een feit. Gelukkig rijd 90% van de Aziaten op scooter, kan minsten ook 90% van de bevolking alle onderdelen van een scooter repareren en verkopen ze ook in de middle of nowhere nieuwe binnenbanden. Een half uur later waren we dan alsnog weer op weg en nog een half uur later scheiden onze wegen van David en Rimbo. Joyce had de smaak te pakken en liet de motor nu alleen nog maar vallen wanneer ze probeerde te stoppen en reed zo nog een stukje verder. Ik legde mijn leven in de handen van Christina en dat is dus goed gegaan. Laksao bleek een ‘booming-city’ te zijn en dan niet als de vroegere VINEX wijken.

Na een heerlijk ontbijt, vers fruit van de markt, yoghurt, vier omeletten en patat waren we ready to hit the road. Najah, road… Het laatste stukje asfalt was gelegd in Laksao en onze scooters en bestuurders mochten de uitdaging van modder, zand, gaten en stenen aangaan. Om de wereldvrede te bewaren hadden we unaniem besloten dat Joyce achterop zou zitten, maar na een uurtje rijden en onze eerste stop op een brug wou ze de uitdaging toch aangaan. De eerste kilometer voor Joyce ging vrij voorspoedig en zo reden we een paar minuten totdat Christina en ik haar niet meer zagen. Toch maar even gewacht tot ze weer in zicht was, dit duurde net iets te lang en rechtsomkeert gemaakt om haar tegemoet te rijden. We gingen beiden uit van ’t zoveelste scenario: scooter in ’t zand en Joyce lachend en springend proberen om dat ding weer omhoog te krijgen. We kregen beiden geen gelijk want na de eerste bocht kwam daar ons kleine stralende Aziaatje aan rijden, glimlach van oor tot oor, niets aan de hand dus. Op naar ’t volgende off-road heuveltje waar mijn scootertje met twee personen net op kon komen. Halverwege horen we een gil, kijken we achterom en dan ligt daar na een mislukte halve u-bocht toch een scooter op de verkeerde weghelft, Joyce nog steeds lachend, ongedeerd en vastberaden om door te gaan. Het volgende uur ging beter en beter en zonder kleerscheuren stopten we bij één van de vele brandende velden. De één zegt dat ’t voor nieuwe landbouwgrond is, de ander voor zegt voor de jacht en een derde geeft een andere mogelijkheid. Hoe dan ook, ’t zag er fascinerend uit, ’t was super dichtbij en we wilden dus even wat foto’s knippen.

Dit was ’t moment waarop onze komiek haar tas opende om tot de conclusie te komen dat ze haar camera niet kon vinden. Geen paniek, vrouwen sjouwen veel mee in een rugzak en dus nog maar eens alles op de kop gegooid. Na een tweede grondige zoektocht was toch echter wel duidelijk dat ze al haar 1000 foto’s (inclusief naaktfoto’s bij een rivier) van de afgelopen maand reizen kwijt was. Lichtpuntje was dat mevrouw nog wel kon herinneren dat ze vlak na vertrek van de brug moest stoppen om haar tas beter dicht te doen. Conclusie: een uur terug zigzaggen en hobbelen over de prachtige weg. Om iedereen wat ‘solo-time’ op de motor te geven zou Joyce dit keer bij Christina achterop gaan. Dus hup, tassen en mensen gewisseld en daar gingen we, maar niet voor lang. De eerste de beste heuvel had een verassing op de top: mul zand… Christina reed nog geen 20 km/uur, maar ’t was maar dan genoeg om haar uit balans te brengen en voor ik ’t wist lagen de beide dames rood stof te happen op de grond. Joyce was inmiddels zo gewend aan vallende scooters dat ze er half af was gesprongen en ongedeerd was. Christina smakte vol met haar hoofd op de grond en de roze helm was geen overbodige luxe. Op wat schrammen na kwam ook zij er goed af. De scooter leek ook nog intact te zijn en werd weer mijn vervoersmiddel, dit keer met een geschokte Christina achterop.

Eenmaal aangekomen op de plek waar Joyce dacht haar camera verloren te zijn, begonnen we met rondvragen. We vergaten dat we echt off-the-beaten-track en in Loas’ platteland waren. Engels is de meeste mensen vreemd, maar gelukkig was er onze held: “The Man Who Speaks English”. Als enige in ’t dorp kon hij als een tolk fungeren. Hij was ontzettend behulpzaam, belde het hoofd van ’t dorp en iedereen werd op de hoogte gesteld dat er drie ‘falangs’ (buitenlanders) waren die op zoek waren naar een zwarte camera. Vol goede moed wachten we drie uur af in ’t gezelschap van z’n hele familie, helaas zonder succes. Omdat we toch verder wilden lieten we ons telefoonnummer achter, stapten we op de scooter en reden dezelfde weg die dag voor de derde keer.

Na schemeren kwamen we in ’t prachtige Sabaidee guesthouse aan. Het deed aan als de hemel met een kampvuur, hangmatten, bungalows, warme douches en koud bier. Klein probleempje echter, alle kamers waren vol… Eerste prioriteit was echter eten (die Maslov was zo gek nog niet) en zo zaten we met ongeveer 15 man rondom ’t kampvuur te genieten van alle verhalen van die dag. Toon, de supergrappige ADHD eigenaar van het guesthouse, had wel met ons te doen hij kwam met een verrassing. Hij had een ‘Secret Bungalow’ (ik kwam er later pas achter dat ik ’t verkeerd had verstaan en ‘t ‘Chicken Bungalow’ was) voor ons klaar gemaakt. Dit was een hokje zonder muren, maar met bamboe dak en plek voor drie personen om te slapen, zeg daar maar eens ‘nee’ tegen na zo’n dag.

’s Ochtends kwam Christina ons wakker maken met de mededeling: “Ze hebben gebeld! Ze hebben de camera gevonden! We gaan samen met Toon in de jeep die kant op!”. Wauw, wonderen bestaan dus nog steeds. Gewacht tot alle gasten waren vertrokken en al snel reden we in zijn jaren ’60 Hummer van ’t Amerikaanse leger die kant op. De weg was slecht begaanbaar per scooter en had verwacht dat het met een Jeep veel beter zou zijn, niet dus. De gaten waren zo groot dat we zelfs met de Jeep rustig moesten rijden, maar ’t nadeel is dat je met vier wielen geen gaten kunt ontwijken en twee keer zoveel stof op doet waaien. Wagenziek en stoffiger dan we ooit in ons leven waren geweest kwamen we weer aan in ’t dorp van “The Man Who Speaks English”. Alles voor ’t goede doel natuurlijk: de foto’s. Ik ben nog steeds in Azië en uitstappen, camera overhandigen en weer terugrijden is veel te gemakkelijk. “The Man Who Speaks English” bracht ons naar een nieuwe bijeenkomst waar we al snel door 63 nieuwsgierige buurtbewoners werden omringd, de camera was tot die tijd nog nergens te bekennen.

Er werd heel wat over en weer gepraat in Laos en niemand nam de moeite om ook maar iets te vertalen. Tot er opeens een zwart pakketje tevoorschijn kwam. Een satijnen hoesje dat brandschoon was en in de verste verte niet op het camerahoesje leek, bevatte geen Panasonic Lumix, maar een rekenmachine?!?!?! Ons geduld was al dusdanig op de proef gesteld en verbazing/teleurstelling was ’t enige dat overbleef. Maar ze hadden ons gebeld dat ze de camera gevonden hadden? Ze wonen dan wel in de middle of nowhere, maar nog niet zover dat ze ’t verschil tussen een camera en rekenmachine niet weten. We wilden dus spreken met ’t jochie dat de camera had gevonden, ’t verhaal en telefoontje was toch ergens vandaan gekomen.

Voor we goed en wel over deze verwarring heen waren kwam er een te schattig jochie met z’n moeder naar voren, beiden huilden tranen met tuiten. Conclusie van een lange dialoog: jochie nummer 1 had ‘m aan vriendje nummer 2 gegeven die ‘m op zijn beurt aan z’n ouders had gegeven. We lieten hem een aantal foto’s van de vermiste camera zien en hij bevestigde dat hij die had gezien… Geen probleem, volgende vraag: waar zijn de ouders? Die werden opgetrommeld en kwamen eerst met ’t verhaal dat ze de camera niet weer konden vinden in hun huis. Daarna veranderde het in: we hebben de rekenmachine gevonden, geen camera. Ging dus aardig de goede kant op. Op dit moment was Toon furieus en hij beweerde zeker te weten dat ze de camera hadden maar deze gewoonweg niet terug wilden geven. Hij was zo boos dat hij de situatie geen goed deed en we hebben hem naar ’t volgende dorp gestuurd zodat hij z’n boodschappen kon doen en wij diplomatiek konden onderhandelen.

In de volgende uren hebben we van alles geprobeerd: de beloning verhoogd, voorgesteld dat we alleen de SD-kaart met foto’s wilden hebben, Joyce heeft gehuild, is boos geworden, maar niets mocht baten. Taalbarrière of niet, we konden aan de lichaamstaal van iedereen aflezen dat er iets niet pluis was. Joyce bleef de emo-girl uithangen en Christina en ik besloten op zoek te gaan naar ’t jochie die de camera in eerste instantie gevonden had om nogmaals proberen te bevestigen dat hij zeker weten de camera had gezien. We vonden hem vissend bij de rivier. Na een oogverblindende glimlach werd hij gelijk wat argwanend, wat wilden die twee blanken van hem? Toen we hem de foto wilden laten zien begon hij te rennen. We liepen rustig achter ‘m aan, maar die kinderen hier zijn vlug als water en we wilden hem niet uit het oog verliezen. Voor we ’t wisten renden ook wij in volle sprint door de straten van dit dorpje. We konden niet ontkennen dat het bijna pedofilistische praktijken waren, maar onderdrukten onze schuldgevoelens omdat hij volgens ons de sleutel naar de schat was.

Na vijf minuten sprinten waren we weer op gelijke hoogte met hem en konden we hem overtuigen nog eens goed naar de foto’s te kijken. Keer op keer beaamde hij trots dat hij de camera gevonden had. Totdat z’n moeder er bij kwam staan en hem Laos instructies gaf, hij werd een stuk stiller nadien en wij nog meer vastberaden. Het lukte me uiteindelijk te vragen: “Tienai Camera? You show me” (Waar is de camera, wijs me de weg). Hij pakte m’n hand en samen liepen we vier stappen richting de weg totdat moeders hem ruw aan de elleboog terugtrok. Wat kun je doen? Je weet zeker dat er iets aan de hand is. Je spreekt de taal niet. Zij zijn vastberaden de camera te houden en wij willen de foto’s terug. Uiteindelijk aangekomen bij ’t huis van de ouders die de camera eventueel in ’t bezit zouden hebben en daar nog een laatste keer alles geprobeerd. Maar geen camera. Teleurgesteld, maar nog steeds vastberaden, gingen we terug naar Joyce en “The Man Who Speaks English”.

Toon was daar inmiddels ook weer aangekomen en vertelde ons dat ’t geen nut had en we weer terug moesten gaan. We wilden het er echter niet bij laten zitten en nog een allerlaatste laatste keer gingen we terug, drie man sterk. Nieuwe tactiek: als drie stomme idioten met je handen over elkaar voor de deur gaan zitten en wachten. Toon kwam na vijf minuten kijken en begon in verbaal agressief Laos met de ouders te praten/schreeuwen. Christina was in tussentijd opgestaan en probeerde de voordeur in te glippen. Ik was inmiddels in de keuken ingebroken en had alle potten en pannen op de kop gezet, alle stenen opgetild. Het doel heiligt de middelen zegt men toch? Toen ik terugkwam uit de keuken schreeuwde Toon ineens: “Het is ongelooflijk, ze hebben de camera gevonden!”. Euforisch en sceptisch volgden we de ouders naar een ander deel van het dorp en wat treffen we daar aan? Een stuk of twintig mensen lachend op rij met een Panasonic Lumix op schoot. Verbazing, blijdschap, vreugdekreten, boosheid alles ging door ons heen. Het was onwerkelijk om de camera na zo’n bizarre dag weer terug te zien. Ook enigszins opgelucht dat ons gedrag van de hele dag hierdoor gerechtvaardigd werd. Na een wederom hilarisch lang durende conversatie hadden ze na 30 minuten praten ’t lef om een hogere beloning te vragen dan wij hadden uitgeloofd. Cut the bullshit, we hebben het geld overhandigd en met de camera in ons bezit gingen we de stoffige weg, een koud biertje, het warme kampvuur en een hard bed blij tegemoet.

Terugkomst in Thakek was gepland voor de volgende dag, maar dat zat er door een tropische storm even niet in. Omdat de trip in eerste instantie maar twee dagen zou duren had ik geen muziek, geen boek en ook allang geen schone kleren meer. Wat overbleef was: lekker eten, vissen, kletsen, eigen eten koken en weer genieten van ’t kampvuur toen ’t droog werd.

De volgende dag toch veilig aangekomen en een twaalf uur durende bus naar Thakek gepakt, daar met de lokale kids een watergevecht gehouden, het lekkerste Laos eten gegeten en m’n ticket naar Cambodia geboekt. Dat is ook de plek vanaf waar ik nu de blog typ, Otres Beach, Cambodia. Vanochtend na een 22 uur durende rit aangekomen, dit is m’n thuis voor de komende dagen, samen met Juan en Paul, m’n maatjes uit India. In de resterende twee weken (24 april vlieg ik richting Europa) ga ik nog naar Ankhor Wat (groot tempelcomplex), misschien naar ’t zuiden van Thailand en dan is m’n epische avontuur voorbij. Ik ga hier dus nog even vrolijk verder met genieten! Thanks dat jullie de moeite nemen en hebben genomen om mijn blog te lezen, wordt erg gewaardeerd door mij! Voor vertrek komt er vast nog wel één, of twee, of drie :-)…

Rustig aan doen,

Frankie



Foto’s: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3750764452012.2169784.1363386613&type=3&l=ebd470173e