#12 Chiang Mai, Ayutthaya, Ao Nang & Ton Sai

Heey iedereen,

Ik ben blij dat ik deze blog kan schrijven, ongeveer twee weken geleden hield m’n hart er namelijk bijna mee op (okay, klein beetje overdreven dan...). Zoals ik schreef ging ik m’n zusje ophalen en na een kort telefoontje bleek dat ze veilig geland was en op zoek ging naar uitgang vijf. Dit ging allemaal strak volgens plan en na een lange vlucht wou ik haar meenemen naar een ontbijt bij de seven/eleven, een supermarkt keten waar je in Thailand niet omheen kunt. Alleen mevrouw stond maar te treuzelen en had nog niet zo’n haast om mee te komen, drie seconden later wist ik waarom. Er kwam namelijk een één-meter-drie-en-negentig lange jongen om de hoek zetten met een tandenborstel in z’n hand en de mededeling: “Liset je bent je tandenborstel vergeten”. Die woorden heb ik op ’t moment zelf niet meegekregen, ’t was alsof ik droomde. Erwin? Jij hoort hier niet te zijn?!?! Jij hebt college. Je studeert in Enschede. Dit is Bangkok, dat ligt niet op loop- of fietsafstand. Dit klopt niet. Ik droom nog. Nee, ik ben echt wakker. What the f*&%? Erwin en Liset, jullie zijn hier beiden? WHAAAAAH, hoe vet is dit? We zijn met z’n drieën in Thailand! Kom hier, dikke knuffel!

Tijd om Bangkok door te cruisen richting hostel, dit kan gemakkelijk met een taxi: oppikken voor ’t vliegveld en afzetten voor ’t hotel. Maar wij gingen voor de airport-link, metro, skytrain, lopen, kanaalboot en tuk-tuk-variant. Stukken ingewikkelder en stukken leuker :-). De airport-link en skytrain zijn beiden een ‘state of the art’ metro lijn die ongeveer 15 meter boven de grond door Bangkok suizen en je prima van A naar B brengen. De kanaalboten gaan iets langzamer en varen door de meest smerige en stinkende kanaaltjes van Bangkok, maar ook deze zijn erg betrouwbaar. Eindigend in stijl: een neon verlichte, 1300cc, zonder uitlaat (dus met veel kabaal) racende tuk-tuk, fantastische dingen… Nadat de twee ‘kleine’ Krikken’s even een super slaapje van twee uur hadden gedaan zijn we over de plaatselijk markt gestruind, Kohsan Road overgelopen (DE backpackersstraat van Bangkok) en maakten ze kennis met Paul (jongen die ik in India al had ontmoet en met wie ik al twee dagen op een tropisch Thais eiland had gezeten voordat ik Erwin en Liset oppikte :-)). Terug gekomen bij ons hostel spotte Liset haar eerste grote rat en een heuse varaan van 1,5 meter. Mooie binnenkomer aangezien ik in de verste verte niet zoiets had gezien in de laatste vier maanden, of zij er even blij mee was is een tweede…

Nadat we ’t Grand Palace hadden bekeken konden we de woorden van een ene M. Zoer beamen. “Leuk hoor zo’n paleis, maar met lange broek en 40 graden toch niet de beste combinatie”. Aangezien tempels vrij heilig zijn moeten schouders en knieën volledig bedekt zijn. Neemt niet weg dat de gebouwen ontzettend kleurrijk, sierlijk en goed onderhouden zijn. Bangkok was leuk, maar op de derde dag de bus gepakt naar ’t noorden, Chiang Mai. In een paradijselijk hostel terecht gekomen. Kamers met donkerhouten meubels, schilderijen, airconditioning en een eigen douche en wc, zo luxe was ’t ff niet gewend. Hier hebben we de plaatselijk Mc Donald’s getest, ons sportief uitgeleefd in een boom-klim-tour, kick box wedstrijden gekeken, Buddha-dag meegemaakt, Thaise massage gehad, olifant gereden, hebben we een rivier op een bamboe vlot bedwongen (door ons toedoen verwisselende veertig andere toeristen hun ‘droge pak’ voor een ‘nat pak’ :D) en zijn we bij de opnames van een videoclip van nog onbekende band geweest. Ojah Liset en Erwin hebben nog een extra ritje op hun olifant gemaakt toen hij besloot rechtsomkeert te maken en in volle sprint terug te rennen naar ’t startpunt. Klinkt gaaf, maar hun gezichten en wit afgeknelde knokkels vertelden een ander verhaal :-).

Vanuit Chiang Mai belandden we met de nachttrein in Ayutthaya, een oude tempel/ruïnestad net boven Bangkok. Ook hier was ’t loei en loeiwarm en na een paar uurtjes Hollands fietsen hadden we de meeste ruïnes gezien en was Bangkok de volgende stop. Eén dagje en daarna gelijk door naar de stranden, Ao Nang was de eindbestemming. Wederom met een nachtbus die kant op (slaapt echt heerlijk zo’n bus, hea Liset?) die dit keer iets sinisterder was van voorheen. We stopten op de meeste vreemde plaatsen, het was snikheet en midden in de nacht toen iedereen half sliep zag Erwin een verdachte Thai door ’t gangpad struinen op zoek naar wie weet wat… Eind goed, al goed, wij checkten om 11 uur gewoon in en waren klaar voor ’t strand. ’t Strand was wit, het water blauw aan de lucht slechts wat kleine wolkjes en met je broer en zus aan je zijde, wat kan je gebeuren? Noujah, je kunt verbranden. Ik was al wat voorgebakken maar de schaatshuidjes hadden ’t in de avonduurtjes iets zwaarder.

De avonduurtjes moesten natuurlijk ook goed besteed worden en na een goede maaltijd (het Thaise eten is zoveel lekkerder dan ’t Indiase en Nepalese!) gingen we de eerste beste straat met muziek in. Overal pooltafels, hippe muziek en mensen die ons naar binnen probeerden te praten. En zo stonden we binnen no-time met een biertje in de hand te poolen. Vanaf daar keken we ook eens beter om ons heen en vroegen Erwin en ik ons sterk af of we omringd waren door mooie dames of door omgebouwde heren (Leonie, je hebt geen woord gelogen, het verschil is soms werkelijk waar niet te zien!). Met wat deskundige hulp van Liset kwam we tot de conclusie dat het ’t laatste was…

Nu ik dit typ ben ik blij dat je alles op hebt geschreven Liset, was anders al lang de weg kwijt qua dagen! Na de lady-boys en ’t strand wilden we wel wat meer exotisch strand (’t smaakt namelijk echt naar meer) en zo snorkelden we rond op Hong Island en omliggende eilanden, wederom witten zandstranden, helder water en zon! Tijdens de lunch kregen we bezoek van een varaan en het blijkt dat ze kippenbotjes als lunch prima waarderen. Na zo’n zware dag was ’t weer tijd een de welverdiende markt en nog meer welverdiende biertjes in ’t gezelschap van twee briljante Zweden en de beste Thaise zangeres tot nu toe.

Ik kan de rest van de plannen wel in detail gaan beschrijven maar foto’s klikken werkt veel beter denk ik :-). Samenvatting van de rest: verhuisd van ’t paradijselijk strand Ao Nang naar paradijselijk strand nummer 2: Ton Sai. rotsgeklommen in Railay beach, de hoofdstad van de wereld qua rotsklimmen. Op zoek gegaan naar de Emerald Cave, deze nooit gevonden, maar als enige toeristen wel alle aandacht gehad van de honderd aanwezige Thai op de boot, Liset’s verjaardag gevierd en nog veel meer. Het waren in elk geval twee geweldige weken die ik van m’n leven niet weer vergeet!

Rustig aan doen,

Frankie

Foto’s: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3558324561135.2165615.1363386613&type=3&l=f99f3bab75