#11 Pokhara, Lumbini, Kathmandu & Bangkok

Heey iedereen,

De vorige keer schreef ik nog dat ik me hier nog wel prima zou vermaken, nou ik heb me vergist en de laatste twee weken in Nepal stierlijk verveeld, zou zo weer terug willen naar Nederland… Jah, mooi niet dus!

Nadat ik terug kwam van m’n vast stekkie in de bergen was ’t weer tijd om “on the road” te gaan. Richting Pokhara, volgens velen “the most beautiful place of Nepal” en soms zelfs “from the world”. Nadat ik drie Amerikanen tegen ’t lijf was gelopen ben ik samen met hen de busreis aangegaan. ’s Middags veilig aangekomen en ’t was ’t plan om met diezelfde Amerikanen een hotelkamer te delen. Zij het niet dat ze een klein rekenfoutje hadden gemaakt in hun planning. Ze zouden één middag blijven en de volgende ochtend vroeg weer terug gaan om hun vlucht te halen. Dat ging mooi niet door omdat ze niet op tijd terug konden zijn. Ze zijn dus uit de gestapt, in een reisbureau gestapt en na twee uur weer in een bus gestapt. Frank dus in z’n eentje weer verder. Duurde niet lang en kwam een de praat met een Belg, daar uiteindelijk een kamer mee gedeeld.

Ik vond Pokhara niet bepaald de mooiste plaats ter wereld, maar heb wel een fantastische zonsopkomst mogen zien. Wekker ging om vijf uur en om zes uur zat ik in ’t donker spik en span klaar op de top van een heuvel aan de rand van de Himalaya’s. Rechts van me kwam de zon langzaam op en kleurde de hemel in een prachtig kleurenspectrum. Voor me werden de toppen van de immense bergen langzaam verlicht door de eerste zonnestralen. In tussentijd werd de rust verstoord door een horde losgeslagen spleetogen, excuses, uit Korea, China of Japan. ’t Zijn fantastische uitbundige mensen (althans onder elkaar) heb ik gemerkt, maar de combinatie met die rustgevende zonsopkomst was toch niet de beste. Anyhow, ik heb er niet minder van genoten.

Rest van de dag met m’n Belgische maat opgetrokken en heb volop genoten van z’n Vlaamse accent en onvoorstelbare verhalen. ’t Deed me een beetje aan de show “Mag ik U kussen” denken (is dat nog op tv?). Normaal gesproken kun je in Pokhara een beetje bootje varen, naar uitzichtpunten gaan, paragliden etc. etc. etc. Maar met een grijze lucht en regen (m’n eerste echte regen volgens mij sinds één november) bleef er niets anders over dan op een (overdekt) terras zitten. ’s Avonds verkast naar Café Amsterdam en daar aten we bitterballen, jaja je leest ’t goed, met een heerlijk koud pintkse. ’s Avonds ging ’t licht uit en voor ik goed en wel wakker was zat ik naast twee Engelsen in de bus naar Lumbini, geboorteplaats van Buddha. De Engelse heer in kwestie was ook welbespraakt en tijdens de volgende tien uur heb ik me niet hoeven vervelen. Lumbini bezocht: ’t bleek vrij kapitalistisch te zijn in plaats van spiritualistisch (wat ik had gehoopt/verwacht) en donderdags was ik weer terug in Kathmandu.

Ik zou bij een jongen (Raunak), en zijn familie, blijven slapen. Hij gaf namelijk ook Engelse les in Ramche. Door omstandigheden toch twee nachtjes in m’n vertrouwde hotel geslapen. Toen ik zaterdagochtend, onder ’t genot van de bugel en trompet van Hugh Masekela, voor de zoveelste keer mijn tas in pakte besefte ik dat Kathmandu een Nepalees ‘thuis’ voor mij was. Een laatste keer door de straatjes slenteren, sluipweggetjes nemen die je niet hoort te kennen, winkeliers die je bij naam kennen en uitnodigen voor thee (tsjah dat krijg je als je zeven keer je broek hebt moeten laten maken en drie keer foto’s gaat printen), ik ken de weg hier beter dan in Amsterdam. Ja, ’t was een drukke, smerige, stoffige, vriendelijke, zonnige, donkere, vol-met-tempels-bebouwde-stad en ik vond ’t er geweldig.

’t Weekend gespendeerd met Raunak en z’n vrienden. Ze hadden helaas allemaal motoren dus die moest ik verplicht uitproberen. Zig-zaggend door ’t verkeer naar de buitenwijken, genieten van ’t uitzicht, terug naar hun lokale bar waar nog nooit een blanke is geweest, op visite bij z’n familie, volgestouwd worden met meer rijst en vlees dan je lief is, terug naar huis en uiteindelijk op naar ’t vliegveld en m’n eerste Domino’s Pizza. Misschien heb ik me toch niet zo verveeld…

Vergeet ik zelfs nog te vertellen dat ik de meest fantastische reiziger tot nu toe tegen ben gekomen. Er was een groep van 40 Engelsen gestrand omdat hun vlucht al was vertrokken. Eén van hen was een 85-jarige man die nog vrolijk in z’n eentje de wereld rondreisde, sinds 1983 was hij nog elk jaar in Nepal geweest. Nou bleek hij ook nog eens hobbyfotograaf te zijn. Ik had in eerste instantie zeven uur overstaptijd, maar na twee uur vertraging en deze Engelsman was daar al snel niets meer van over. Bovendien was ik de historie van ’t ontwikkelen van old skool film rijker. Nu wachtend op m’n vlucht naar Bangkok, tot zaterdag Liset!!!

Rustig aan doen,

Frankie

Foto’s Pokhara & Lumbini: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3401684805239.2162334.1363386613&type=3&l=32f545d1e3