#10 Ramche

Heey iedereen,

Allereerst wil ik even kwijt dat ik ’t super leuk vind om de reacties te lezen van mensen die de blog volgen :-)!

’t Gesprek met ’t mannetje van de vorige keer was okay en zo heb ik de afgelopen twee weken in een Tamang-gemeenschap in een bergdorpje in the middle of nowhere doorgebracht. Het dorpje was alleen lopend te bereiken en ’t bleek een 1,5 uur durende klim op een trap te zijn! Twee duizend, vierhonderd en drie-en-zeventig traptreden, ik kan er een stuk of tien naast zitten (ja, ik ben te vaak op en neer gegaan en verveelde me op een gegeven moment :-))… Ik sliep bij een familie bestaande uit paps, mams en hun zoontje en dochter, Pasang en Dholma. Die laatste twee bleken m’n grootste vriendjes te worden! Ze woonden in een simpel huisje met drie kamers, waarvan ik er één kreeg. Die kamer was tevens de woonkamer, theedrinkkamer, rijstkookkamer, we-gaan-met-de-hele-buurt-gezellig-bij-elkaar-zitten-zodat-Frank-geen-privacy-heeft-kamer en zo had ie nog wat functies…

De bedoeling was dat ik Engelse les zou gaan geven aan kinderen tot en met tien jaar, zeg maar groep één tot en met acht. Groep één tot en met zeven bleek onhaalbaar te zijn omdat die kinderen geen woord Engels konden (logisch aangezien ze vaak al twee talen spraken: Nepali en Tamang) en zo bleef groep acht dus over. Deze kinderen konden zeggen hoe ’t met ze ging en waar ze woonden, maar dan hield ’t toch ook wel op. Na twee dagen vroeg ik me dan ook sterk af waar ik in hemelsnaam aan was begonnen, want de lessen wilden niet echt vlotten. Toen maar besloten om richting internet te lopen, al gauw een onderneming van 2,5 uur wandelen.

Via de mail wat mensen geraadpleegd en zo tot de conclusie gekomen dat ’t werken met plaatjes en spelletjes de oplossing was. Gekleurd papier gekocht en de dag erna begonnen om ons eigen kwartetspel te maken. Het had niet beter kunnen zijn, want de kinderen vonden ’t geweldig, en ik daardoor ook! Eerst categorieën en onderwerpen bedenken, en tegelijkertijd hun Engels dus oefenen, daarna tekenen en kleuren en als klap op de vuurpijl een spelletje spelen. De slimmere kids bekommerden zich over degene die ’t nog niet zo goed snapten en legden ‘t vervolgens in Nepali uit zodat de vertaalslag naar Engels gemaakt kon worden.

Daarnaast ook memory gemaakt en ’t schrijven van een Engelse brief geoefend. Ik kan niet anders zeggen dan dat Anita, Shanti, Rhossni, Binisa, Bimala, Charimaya, Ishor, Uttam, Subas, Rajindra, Sukra Bir, Bimo, Niraj, Anil en Rajesh stuk voor stuk een plekje in mijn hart hebben gekregen. Eigenwijs, vrolijk, dansend, zingend, slechtziend maar super leergierig, slim, ondeugend, ‘snottebellerig’, zorgzaam… Stuk voor stuk schatjes!

De laatste dag werd ik als bedankje overstroomd met bloemen, sjaaltjes (waarvan ik de Nepalese naam ben vergeten) en tika’s (stip/streep op je voorhoofd) en na een laatste Bye Bye! was ’t tijd om te gaan…

Het dorpsleven in de bergen was erg rustgevend, soms bijna te rustgevend, want behalve lezen, schrijven en muziek luisteren hield ’t al snel op met activiteiten. Voetbal o.i.d. kon niet aangezien ’t alleen maar bergen en plateus waren, lange gesprekken waren ook vrij onmogelijk omdat alleen mijn gastheer Lila fatsoenlijk Engels sprak en mijn Nepali ook niet verder komt dan dat ’t met mij goed gaat, ik uit Nederland kom, dat ik thee wil bestellen, dat ’t eten goed smaakt en kan vragen wat iemands naam is. Het is een goede oefening om dit zestien keer per dag te oefenen, maar na drie dagen ging ik toch al snel weer terug naar m’n boek. De mensen waren wel bijzonder geïnteresseerd en gastvrij. Gastvrij in de Tamang gemeenschap betekent dat je iemand Roxy aanbied, een lokaal gebrouwen drankje dat smaakt naar droge witte wijn, maar qua alcohol gehalte meer naar whiskey neigt. Zo zat ik de helft van de avonden bij iemand anders aan ’t zelfde drankje :-)…

Verder wat eigenaardigheden van deze twee weken:
- De porties rijst die ze eten zijn enorm groot en ze eten dit samen met groenten, een dal-soepje, soms wat vlees en atjar. Dit is je ontbijt om negen uur en avondeten om zes uur. Lunchen doen ze eigenlijk niet, maar ik kreeg vaak wat noodles, erg welkom.
- Hygiëne is nog niet uitgevonden en in combinatie met ’t gebrek aan wc-papier en zeep vond ik ’t niet verwonderlijk dat de helft hier snotterend rondloopt. Ook was ik met stomheid geslagen toen ik de trap opliep richting ’t dorp en een oude vrouw besloot om midden op de weg even wijdbeens te gaan staan en de boel liet lopen.
- De volume knop van de radio en tv staat hier altijd op maximaal, maar zo ook het stemvolume bij ’t telefoneren of praten.
- De beste plaats in een bus is toch nog steeds het dak of achter in de laadbak van een willekeurige voorbijkomende truck.
- Het dorpje was een rare mix van ‘back-to-basic’ en de gedachtegang van een westerse samenleving. Eigenlijk heeft de bevolking bijna niets: krap aan een huis en genoeg eten. Maar tegelijkertijd wel een tv met dvd-speler zodat ze naar NWA wrestling (groot favoriet!), Bolly- en Hollywood films op dvd konden kijken. De jongeren hadden vrijwel allemaal een Chinese of echte iPhone en hippe kleding… Dit wordt mede mogelijk gemaakt doordat er een belangrijke handelsweg naar China in ’t dal loopt.
- Mijn bungeejump van de 160 meter hoge brug boven de Bhoti Mosi (River from Tibet) niet te vergeten. Vrij als een vogel en gierend van adrenaline sprong ik na de “three, two, one” de diepte in! Het gevoel van die paar seconden vrije val is niet te omschrijven… BE FREE!!
- De energie van de kids. Niet dat dat veel verschilt van de energie van kinderen in Nederland, maar dit heeft voor mij wel de meest positieve indruk achter gelaten.

Ben nu weer terug in Kathmandu en kijk uit naar de komst van m’n zusje over twee weken in Thailand! Twintig februari vlieg ik naar Thailand en tot die tijd vermaak ik me hier nog prima!

Rustig aan doen,

Frankie

Foto’s Ramche: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3333388097864.2161316.1363386613&type=3&l=567bec4ca0