#2 Jeeej…..

1 November was dan toch eindelijk aangebroken! ’s Ochtends vroeg vertrokken richting Schiphol en uiteindelijk veel te vroeg op ’t vliegveld. Om 8 uur al ingecheckt (bagage 17 kilo) en dus nog alle tijd om even rustig koffie te drinken met paps, mams en Liset, alhoewel rustig, ik kreeg inmiddels geen hap meer door m’n keel. Zenuwen? Waarvoor? Geen idee, maar ze waren er wel :-)… ’t Wachten was nog even op Erwin die met de trein vanuit Enschede kwam, maar voordat hij er was voelde ik een ander paar handen op m’n schouder. Jelle en Gerrit kwamen het uitzwaaicomité nog verder versterken. Toen Erwin ook arriveerde was ’t al snel tijd voor mij om door de douane te gaan. Toen ik na ’t uitzwaaien door de douane was gelopen bleek dat m’n zenuwen niet mee mochten door die poort. Eindelijk liep ik daar met alleen m’n tasje op de rug in niemandsland, op zoek naar gate D2, op richting vrijheid!

Na een voorspoedige vlucht en twee rondjes boven London landde ik om 12:25 uur op Heathrow. Ik had van de verhalen gehoord dat ’t groot was, maar damn, daar is ook echt geen woord van gelogen. Eenmaal uitgestapt werden we met een metro naar de algemene hal van Terminal 5 gebracht en vanaf daar was ’t nog eens 15 minuten met de bus naar Terminal 4 vanaf waar ik ’s avonds om 21:10 uur weer zou vliegen. Daar heb ik me enige tijd vermaakt met mensen kijken en uiteindelijk lekker een filmpje gekeken (Rango) in een barretje. Wat koffie en cola’s later was ’t tijd om opnieuw te boarden.

Ik zat naast een allervriendelijkste Nepalees waar ik prima mee op kon schieten. Als ik in de buurt van z’n huis kwam was ik van harte welkom. Ook zou hij z’n broer en vrienden bij elkaar roepen om een motortocht te organiseren, hoe vervelende. De vlucht was prima alleen heb ik geen oog dicht gedaan doordat de ‘mute-knop’ van een baby kapot was. Redelijk moe wachtte ik dan ook op m’n bagage en van daaruit ben ik samen met een fulltime backpackende Amerikaanse richting m’n taxi gelopen. Er stond namelijk een Indiër te wachten met een A4 met daarop: FRANK KRIKEN :-) Ik moest gelijk aan Zambia denken toen de taxi uiteraard niet startte ik deze aan mocht drukken en we richting de stad konden gaan. Een half uur later was ik alle moeheid vergeten door de ontzettende leuke verhalen en tips van Nicky en de overweldigende nieuwe wereld. Ik moet zeggen dat Delhi een zeer bijzondere stad is, maar dat ’t er vooral erg, erg, erg, druk. Erg, erg, erg, smerig. Erg, erg, erg vies en erg, erg, erg ranzig is. Overal waar je kijkt ligt troep op straat (geen vuilnisbakken te bekennen), spugen mensen zo’n raar kauwsel uit, honden lopen langs de koeien, daaromheen zigzaggen fietsriksja’s, gemotoriseerde riksja’s, die op hun beurt weer langs de trucks en koe met wagens racen en dat allemaal zonder verkeersregels. Bijzonder dus.

De rest van de dag heb ik al lopende de grote markt verkende, heb ik de fietsriksja richting het Rode Fort genomen en ben ik natuurlijk vier keer afgezet. Heb inmiddels een beetje in indicatie van de prijzen. Ook ben ik een Duitse dame tegen gekomen met wie ik de komende dagen richting het noorden ga trekken, richting de bergen!

Ben nu net wakker, wat gegeten en ook een busticket naar Manali gekocht. Vanmiddag om 5 uur vertrekt de bus en 14 uur later zullen we daar aankomen. Manali ligt een stuk noordelijker en daar is ’t ook een stuk kouder. Hier is ‘t 30 graden en schijnt de zon, in Manali is ’t variërend van 0 tot 10 graden, maar ook een stuk rustiger en de natuur een stuk mooier.

Tot zover de eerste update vanuit Incredible India :-)



Rustig aan doen,

Frankie