#4 Vashist & Dharamsala

Heey iedereen!

Allereerst iedereen bedankt voor de reacties en degene die de moeite nemen om de verhalen te lezen, wordt gewaardeerd :-)! De camerajacht was niet erg succesvol en ga nu dus verder met ‘alleen’ m’n kleine camera. Dat was ook ’t enige ietwat treurige dat ik te melden heb, want verder gaat ’t hier nog steeds fantastisch :-)! Ik zal maar gewoon verder gaan waar ik was gebleven…

Even zien… Inmiddels hadden Mareen en ik afscheid genomen van Ashwin en Thameem, maar ik ga ze weer terug zien in respectievelijk Goa en Chennai, hun woonplaatsen. ’t Schijnt dat Ashwin zelfs een zwembad met prachtig uitzicht over de stad heeft, dus heel erg ga ik dat waarschijnlijk niet vinden :p Wat gingen Mareen en ik ondertussen doen? Najah, we hebben maar besloten om van een steile berg af te rennen met iemand op ons rug, paragliden dus :-)! Diegene op onze rug zat gelukkig weer vast aan een 15 meter grote ‘parachute’ zodat we gedurende 5 minuten rustig zwevende in de Himalaya naar beneden zoefden. De broer van Mareen is een professioneel paraglider en had haar gewaarschuwd voor de vele dodelijk ongelukken die er in India zouden gebeuren, maar dat viel dus reuze mee :-p… Het was echt geweldig om tussen te bergen door naar beneden te zweven!

Tijdens het paragliden ontmoette ik twee Fransen: Romain en Yordi. Samen met hen ben ik de volgende dag gaan rotsklimmen (Mareen ging in haar eentje verder). Nu heb ik wel eens op een indoor muur in Nederland geklommen, maar dit is toch ff tien keer zoveel kicken! Ten eerste voelt een echte granietrots heel anders aan dan de gekleurde knopjes die ik kende en eenmaal boven kun je genieten van een adembenemend uitzicht van de Himalaya, kan ’t niet vaak genoeg zeggen ’t is echt prachtig! Tussen de bedrijven door werd er her en der natuurlijk lekker gegeten en heb de boel inmiddels beter op orde :-p

De volgende dag heb ik nog even rustig door Manali gesjokt, lekker gegeten en een boek gelezen in ’t park. ’s Avonds om 18 uur stapte ik opnieuw in de bus, dit keer richting Dharamsala, de officiële woonplaats van de Dalai Lama (ook al is hij er bijna nooit). De rit was de meest hobbelige die ik ooit heb meegemaakt en m’n darmen besloten om toch nog maar weer een tango te dansen… Ik zat dus op redelijk hete kolen in de bus, maar gelukkig stopt de bus als je er om vraagt :-) De planning was om ’s ochtends om 6 uur aan te komen, maar tegen alle verwachtingen in arriveerde ik samen met Ada (Fins meisje wie ik in de bus leerde kennen) al om 3 uur ’s nachts…

Op de honden na was ‘t doodstil was ’t in de uitgestorven straten en wij moesten op zoek naar een slaapplaats voor die paar uur. Gelukkig was zij hier drie jaar eerder ook geweest en hebben we uiteindelijk een Tibetaan uit z’n nachtslaap gehaald zodat we heerlijk konden slapen (dat wou in de bus niet echt :-p). De volgende dag heb ik besloten nog maar eens meer te relaxen dan ik al doe en ’t was tijd voor de was. Zo gezegd, zo gedaan en daarna m’n boek uitgelezen. Ook hebben m’n schoenen hun eerste APK gehad. Met toegewijde zorg zijn ze opnieuw gestikt en zijn m’n hakken wat verstevigd, volgens de jongens kunnen ze weer drie jaar mee. Dat geloof ik nog niet helemaal, maar ik hoef ze in elk geval nog niet weg te gooien :-)…

Ada bleek een heel intrigerend persoon te zijn en is echt helemaal in-to Reiki en Yoga, ze gaat hier yoga les geven de komende maanden. Zo heb ik van haar ook mijn eerste yoga les gehad en moet zeggen dat ’t erg ontspannend vond. Was niet bepaald lenig genoeg voor sommige van die rare standjes, maar oefening baart kunst zegt men.

Gisteren ging het gerucht dat de Dalai Lama terug zou komen naar Dharamsala en het hele dorp was in rep en roer! Vandaag bleek dat ’t dan ook echt zo zijn! Om 10 uur zou hij aankomen met de auto en ’t zou een beetje worden als ‘zwaaien naar de koningin’… Om half tien had ik nog niet echt ’t idee dat hij er al snel zou zijn en heb eerst nog een uurtje rondom het tempelcomplex gelopen. Met een prachtig kleurrijke stupa, oneindig veel Tibetaanse gebedsvlaggetjes en rijen monniken en nonnen, was dit meer dan de moeite waard. Toen ik terugkwam stonden er nog evenveel mensen te wachten en uiteindelijk na nog een half uur wachten werd dan toch echt de Dalai Lama voorbij gereden. Het was een schim, het was een flits, maar ik heb ‘m wel gezien :-D! Moet zeggen dat hij er precies zou uit zag als bij Erica Terpstra op tv :-)…

Weet nog niet wat ik hierna ga doen, maar dat zal wel weer blijken!

Rustig aan doen,

Frankie

Ps. N.K.V.V., keep up the good work!