#6 Tushita & Lake Kareri

Heey iedereen,

’t Heeft even geduurd, maar even een update uit India. Ik heb dus een week de introductiecursus in ’t boeddhisme gevolgd. Het was al met al een enorm enerverende ervaring, maar heb geen idee hoe ik ’t samen moet vatten. Kan ’t beste de dagindeling omschrijving denk ik. Bij binnenkomst werd iedereen vriendelijk verzocht zijn/haar mp3-spelers en telefoons in te leveren en zo begon ’t leven met de gong. Elke activiteit werd aangekondigd met een gong, elke keer 10 minuten voor aanvang, dat was dan opstaan om 6 uur, douchen, 6:45 uur: mindfullness meditation (dit was erop gericht om je gedachten tot rust te brengen en je meer gefocust te maken). Dit duurde tot 7:30 uur en daarna volgde ’t ontbijt (heerlijk huisgebakken brood met pindakaas en honing, jummie, jummie). Om 9 uur begon de eerste teaching. Een teaching is eigenlijk te vergelijken met een hoorcollege waarin we ook vragen konden stellen. Wij waren erg bevoorrecht dat we Robina Courtain als teacher hadden. Ze staat erom bekend dat ze enorm recht voor haar raap is en een goede vertaalslag naar een westerse cultuur kan maken. Haar leven heeft veel extremen gekend (bijna katholiek non, extreme hippie, fel communiste, fel feministe, fulltime lesbienne en nu boeddhistisch non), maar dit alles bij elkaar maakte haar voor mij meer geloofwaardig dan een heilig uitziende non. Zij vertelde ons tijdens de teachings de grondbeginselen van ’t boeddhisme en moet zeggen dat dat meer dan genoeg stof tot nadenken heeft gegeven. Om 11:15 uur kregen we stretch oefeningen zodat we de meditatie houding allemaal wat langer vol konden houden. 12:00 uur was lunch en vanaf 13 uur was ’t tijd voor onze Karma Yoga. Karma Yoga waren de vrijwilligers klusjes die iedereen had, dit varieerde van toiletten schoonmaken, het dak vegen of verpleegkundige uithangen. Voor mij betekende ’t dat ik eventueel zieke mensen mocht bekijken en verder niets. Er was niemand ziek, dus de hele week had ik de langste lunchbreak van iedereen :-)… om 14 uur begonnen de discussiegroepen: Jippie! Iedereen mocht weer praten en daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Vanaf 15 uur konden we de opgekomen vragen in een nieuwe teaching tot 18:00 uur gesteld worden. Daarna kwam ‘t avondeten en vanaf 19 tot 21:30 uur de laatste teaching. Daarna oogjes toe en volgende dag zelfde ritueel en dit zes dagen lang.

Wat ’t meest bizarre was in ’t begin was de stilte tijdens ’t eten. Normaal een gekakel van jewelste, nu was alleen ’t geluid van ’t bestek aanwezig. De stilte werd de eerste drie dagen goed verdragen, maar daarna zag je her en der twee mensen in een hoekje staan te smoezelen. Kan niet zeggen dat ik me aan de stilte belofte heb gehouden. Maar ’t merendeel van de dag was iedereen toch echt wel stil. Dit gaf je genoeg de tijd om over alle stof na te denken, ik zal jullie niet vervelen met de inhoud, maar ik moet zeggen dat de ’t boeddhisme veel praktische handvaten geeft om je weg te vinden in ’t dagelijkse leven. ’t Is niet te vergelijken met een religie, maar meer met bijvoorbeeld de cognitieve gedragstherapie. Anyway, ik heb er veel geleerd :-)…

De week erna hebben we eigenlijk gespendeerd met een groep van ongeveer 15 personen en ’t dagelijkse leven bestond uit: opstaan, ontbijten, lunchen, tussendoor de dingen van Tushita nog maar eens bespreken, avondeten, biertje drinken en lekker slapen. Tegelijkertijd maakt ik samen met Julz, Juan en Paul de voorbereidingen voor een zes-daagse-trekking door de bergen. Het kostte ons twee volle dagen om geschikte tenten, slaapzakken, rolmatten en een degelijk voedselplan te vinden en maken, maar afgelopen zaterdag was ’t dan echt zo ver. Met vier man sterk gingen we op pad, elk een ongeveer 15 tot 20 kilo wegende backpack op de rug en een glimlach op ’t gezicht, vol goede moed… We zouden om 9 uur vertrekken, maar onze taxi chauffeur heeft uiteindelijk 2 uur op ons moeten wachten, ik burger al lekker in dus. We werden opgepikt met een Daewoo Matiz formaat auto en je kan je misschien voorstellen hoe vol zo’n autootje zat :-)… Eerst een lekkere chai (thee, melk, kruiden en heel veel suiker) gedronken en samen met onze gids, Satis, gingen we op pad richting Kareri Village, ongeveer 4 uur lopen. Dat was uiteindelijk toch net even wat pittiger dan gedacht, maar na 4,5 uur kwamen we volledig bezweet en kats uitgeput aan. Als je ’t wil vergelijken qua inspanning gooi dan maar 15 kilo op je rug en ga 4 uur traplopen met elk half uur 5 minuten pauze, en laat me even weten hoe ’t was :-)… Eenmaal aangekomen bij ’t huis van onze gids maakten we ons eten (lang leven Julz want hij was een fantastische kok!) en sliepen we vroeg. De volgende dag hadden we een 6 uur durende trip voor de boeg die ons uiteindelijk tot het meer zou brengen. Deze tocht was zo mogelijk nog zwaarder dan de dag ervoor, maar tegen de avond kwam de laatste ‘trap’ in zicht en beklommen we deze met ons vieren. Eindelijk wachtte daar, na twee dagen zwaar hiken, een verrassing op ons; ons doel, ons meer, onze chillspot: Kareri Lake!

Nog een paar stappen te gaan, bijna daar, benen die het ’t laatste uur toch echt wel moeilijk hadden. En voorzichtig kwam daar Lake Kareri over de heuvel tevoorschijn: één grote modderpoel, niks water, niks prachtig meer, geen bossen… Eigenlijk was ’t hele Lake Kareri iets wat ik me NIET had voorgesteld maar juist dat maakte ’t extra hilarisch. Twee dagen afzien in een prachtige omgeving en dan dit als eindresultaat, we konden niet anders dan in lachen uitbarsten :-)… Anyway, tent opgezet, hout gezocht, vuur gemaakt en eten gekookt. Dat kampvuur was trouwens hard nodig want we kampeerden aan de schaduwzijde van de berg en dat betekend geen zon meer vanaf drie uur ’s middags. En geen zon betekende ongeveer een temperatuur van nul graden, ’s nachts vroor het minsten 5 graden… Maar met een legging onder de spijkerbroek, 6 lagen kleding, een dikke winterjas, muts, sjaal en handschoenen kom je een heel eind! De volgende ochtend maakten we ons kamp iets verderop en verkenden we de omgeving wat verder. Voor je ’t weet is zo’n dag voorbij: zoek wat hout, maakt een fatsoenlijk kampvuur, maak je druk om ’t eten en that’s it…

Het meer was één van de twee doelen die we hadden, we konden vanaf de 3200 meter van ’t meer nog hoger naar een bergpas op 4200 meter. Dag drie was voor mij de dag om dat te proberen, de rest zag er van af omdat de benen niet goed genoeg voelden. Het beloofde een tocht van 7 uur te worden dus ’s ochtends om 5:30 uur at ik m’n Tibetaanse broodje pindakaas en muesli met bevroren melk en om 6:30 uur ging ik samen met Satis op pad. Ik was blij dat ik geen rugzak hoefde mee te zeulen, want de meegenomen rum was nog niet geheel uitwerkt… Ik was het eerste uur in staat de stappen van Satis te kopiëren en intussen probeerde ik goed wakker te worden, het was namelijk letterlijk rotsspringen/klimmen om omhoog te komen. Na een uur haalden we echter een groep Indiase politiemannen in die op training waren en dat gaf een enorme energieboost! Een kleine twee uur later durfde ik Satis te vragen of we al goed op pad waren en z’n antwoor kon me niet blijer maken: “Nog maar een half uurtje!”. Hoppa! Nog even bikkelen en ik zou bovenaan die pas staan. Zo gezegd, zo gedaan en na iets meer dan twee uur stond ik te genieten van een prachtig uitzicht over ’t dal met alle bergen en dalen. Aan de andere kant van de pas was één en al rots en in de verte lagen de besneeuwde toppen van de Himalaya, gewoonweg prachtig! De politiemannen waren inmiddels ook boven gekomen en al snel volgde er een fotosessie. Naar beneden gaan is nu eenmaal gemakkelijker dan omhoog en als twee berggeitjes sprongen we van rots naar rots naar beneden en om 10:30 uur begroeten we een stomverbaasde Julz en Juan die net wakker waren geworden en zich afvroegen of er iets fout was gegaan. Najah, nee dus :D…

We besloten nog een extra dag te blijven en we hadden ’t niet beter kunnen plannen. Op de laatste avond besloten een we een boomstronk van twee bij twee meter wat warmte te geven van onze aanstekers en ’t was gewoon perfect... Op ’t moment dat de stronk goed vlam vatte begon er iets wits uit de hemel te vallen, voor we ’t wisten bevonden we ons te midden van een sneeuwbui en werd Lake Kareri omgetoverd tot de meest mystieke omgeving waarin ik me ooit waande. Het bij maanlicht verlichtte Lake zag er ineens prachtig uit en de bergen waren zelfs onheilspellend zwart/wit. De volgende ochtend was ‘t gewoon echt een andere wereld. Na een laatste ontbijt op hoogte liepen we vanuit de winter, richting de herfst, kwamen we in een jungle-achtige lente en eindigden we in een warme zomer in Kareri Village waar we de nacht doorbrachten. Een vier-seizoenen toch in één dag dus! Afgelopen donderdag waren we weer terug in McLeod Ganj en morgen vertrek ik dan toch eindelijk. Heb hier drie weken doorgebracht en geen spijt gehad van ook maar één moment! ’t Betekend wel dat ik heel veel plaatsen in India niet ga zien waarvan ik van te voren wel gedacht had te komen, maar dat is dus een goed excuus om weer terug te komen. Morgen om 18 uur stap ik in de bus naar Delhi, de trein naar Agra (=Taj Mahal), vanaf daar naar Pushkar en voor kerst richting een bamboe-hutje aan ’t strand van Palolem. Althans dat is de planning, we zullen zien weer ik uit kom ;-)

Op de één of andere manier gaat er met de foto’s iets mis via deze site, maar de foto’s zijn ook te bekijken via deze link: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2862969657697.2151884.1363386613&type=1&l=f094a3c070
De foto’s van de vorige blog zijn de zien op: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2717934351905.2149766.1363386613&type=1&l=8759037c0c

Rustig aan doen,

Frankie

Ps. Ik heb inmiddels een India nummer: 00919736803987...