#8 Hampi, Gokarna, Goa & Kathmandu

Heey iedereen,

Pfff, de tijd vliegt, de kilometers vliegen en ’t plezier vliegt me om de oren, reizen is fantastisch!!! Allereerst de beste wensen voor jullie, dat 2012 een jaar vol wijsheid mag worden :-)…

M’n verhaal is de vorige keer in Hampi blijven hangen en dat was zoals gezegd een stadje bestaande uit oude ruïnes en tempels. Het was prachtig om in goed gezelschap door deze omgeving te rijden en wandelen. De tempels bevatten onnoemelijk veel details en ben inmiddels bekend met een paar verhalen uit ’t hindoeïsme. Het uitzicht vanaf het hoogste punt gaf je echt een idee hoe de stad er vroeg uit heeft gezien. De fundering van alle gebouwen was nog intact en met een beetje verbeelding zag je de tempels uit de grond rijzen en de bazaar vol mensen stromen. Dit alles tegen een setting van rode rotsformaties bij zonsondergang was een cadeautje zo vlak voor kerst :-)… Kerstavond werd gevierd, maar niet zo intens als thuis. We moesten ons druk maken om bustickets en taxi’s, maar aan ’t einde van de avond was daar toch een echt kerstdiner in de vorm van……jawel: Snickers. Alle keukens waren namelijk inmiddels gesloten en we konden alleen nog humus bestellen. Op zich niks mis mee, maar deze humus bestond uit 99% verse knoflook en was niet te pruimen en zo bleef er niet veel keuze over… Verder nog een wandeling langs de rivier gemaakt, maar de foto’s vertellen eigenlijk de rest van ’t verhaal Hampi wel :-).

Na Hampi was ’t tijd voor Gokarna, een klein paradijs met mooie stranden, privé bungalows veertig meter van ’t strand, bijzonder mooie zonsondergangen en goed eten. Kortom een perfecte plek om de kleine vakantie, die ik met m’n reismaatje (Cornelia) had, af te sluiten. De reis ging uiteraard volgens Indiaas reisplan: we zouden met een sleeper-bus gaan die om zes uur zou vertrekken en ons om zes uur in de ochtend af zou zetten in Gokarna. Heerlijk de tijd om te slapen dus. Werkelijkheid: twee uur op de bus gewacht, om acht uur vertrokken, om drie uur ruw wakker geschud (we moesten van bus wisselen), we werden gedropt in een kleine minivan met teveel mensen en bagage en arriveerden om vier uur midden in de nacht in Gokarna, geen hond te bekennen dus. Restte ons niet veel meer dan een boom op te zoeken, tassen vast te binden en een paar uur onder de heldere sterrenhemel met onnoemelijk veel sterren op ’t strand te slapen… Tussen de zandvlooien, dus vergeet de romantiek maar… Wakker worden met zonsopkomst was dan wel weer een oogappeltje. Voordat de rest van de goede afsluiting plaats kon vinden moesten we nog een kamer zien te vinden en dat was een stuk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Na guesthouse nummer twaalf bezocht te hebben en na twaalf keer het antwoord: “No I’m sorry, everything is fully booked” te horen zakte ons de moed toch zwaar in de slippers (te warm voor schoenen). Besloten om eerst maar eens te ontbijten en daarna viel ik prompt in slaap. Ik droomde over ‘t meest kakkerlak-volle hotel en zal jullie de rest van ’t verhaal maar besparen ;-). Toen ik wakker was zag ik een Cornelia met een glimlach naast me zitten en die was er niet voor niets: we hadden onze eigen privé bungalow voor de komende dagen!!! Wat bleek? De jongen van ’t hotel bleek een oogje op haar te hebben en had ons een beetje tegen de regels in voorrang gegeven op een kamer. Wat mijn aandeel hierin was? Geen idee, maar ik was enorm opgelucht! De drie dagen die we hier door hebben gebracht zijn als volgt samen te vatten: eten, slapen, zwemmen en lezen. Meer relaxt dan dit kon ’t niet worden.

Helaas kwam aan deze droom een einde en zo zat ik de 29e alleen in de bus richting Goa. Ik was de gelukkige nummer laatste om een buskaartje te krijgen voor de bus en ik was nummer 51 in een bus met 50 stoelen, dus twee uur m’n billen gewarmd op de trap in de bus. In Panjim werd ik opgepikt door Ashwin, de Indiase jongen uit blog 4. Hij woont hier en dit zou m’n uitvalsbasis voor de komende dagen worden. Hij heeft geen woord gelogen over z’n appartement: ’t is groot, rustig, schoon, heeft een zwembad bij ’t complex en zo kwam ik dus van ’t ene paradijsje in ’t andere. Hij werkt in ’t Marriott hotel en voor ik ’t wist zat ik de volgende dag aan m’n 5-sterren-ontbijtje, ondergedompeld in luxe. Een enorm contrast met de vorige dagen, maar je hoort mij niet klagen. Ik had daarnaast ook nog eens m’n eigen Indiase motor tot beschikking: een matzwarte Yamaha R15 als ik me niet vergis, 180cc, ’t worden er steeds meer :-)… Hij moest tijdens deze dagen veel werken, begon ’s ochtends om 9 uur en stopte pas om 3 uur ’s nachts. Maar met zijn motor- en huissleutels had ik alle vrijheid die ik me kon permitteren. Zo heb ik op een naburig strand wat reisvrienden ontmoet en samen met hen een plan gemaakt om oud en nieuw te vieren.

Zo gezegd, zo gedaan: en om klokslag half acht Nederlandse tijd stonden we dan met z’n allen met een biertje op ’t strand, goeie muziek en heerlijke temperatuur. Anders dan ik gewend ben, maar prima vermaakt. Daarna nog twee dagen kunnen blijven, met Ashwin en z’n vrienden (hij was twee dagen vrij) rondgehangen en toen was ’t op 3 januari tijd voor een helse busrit, 600 kilometer in 16 uur van Panjim naar Bombay. De klantvriendelijkheid is soms erg ver te zoeken en zo werd ik om 8 uur ‘s ochtends naar de stoel achter de chauffeur geblaft. Eén van de meest niet-wenselijke stoelen gezien het ‘toeter-gedrag’ van Indianen, najah eigen schuld, dikke bult, had ik maar eerder moeten boeken :-)... Vergelijk de rit met Zwolle-Amsterdam-Zwolle-Amsterdam en nog een beetje meer. Alleen is de kwaliteit van ’t asfalt echt ruk en is ’t de hele dag spitsuur. Tijdens de spits doet de buschauffeur er nog wel alles aan om links, rechts, door de berm of wat hij ook maar kon verzinnen om de rest in te halen, dit lukt ook nog aardig, maar wel onder ’t genot van een claxon-symfonie (elke 4 seconden en nee, ik overdrijf helaas niet *zucht*) van hem en z’n medeweggebruikers,. Ojah klein detail, ik vergeet nog dat je op ’t eerste stuk Zwolle-Amsterdam ter hoogte van Utrecht een tegemoetkomende Honda Civic weet te torpederen. Inzittenden gelukkig ongedeerd, auto total-loss en drie uur vertraging… Na 17 uur kwam ik om 1 uur ’s nachts eindelijk in Bombay aan. Slapen zat er niet echt in, maar met behulp van een lieve familie, vriendin en Skype ben ik de nacht goed doorgekomen. Na twee voorspoedige vluchten landde ik om 14 uur dan zomaar in Kathmandu (ojah zat de laatste vlucht zelfs bussiness class, de vlucht duurde jammer genoeg maaar twee uur…). Bij aankomt in Kathmandu stond er een enorme rij voor de visa uitgifte, maar ik had ’t geluk dat ik met twee Aussie’s, woonachtig in Dubai, on contact was gekomen. Eén van de twee was erg ongeduldig van aard en was bereid om te zien of hij de douane om kon kopen. Dat lukte hem erg gemakkelijk en zo hadden wij onze visa’s in no-time.

Zit hier nu in Kathmandu en over ongeveer 18 uur krijg ik hier versterking van Pieter. Met z’n tweeën zullen we de bergen gaan verkennen, zie er naar uit om weer richting ‘the-middle-of-nowhere’ te gaan! In tussentijd heb ik Kathmandu al redelijk verkend, aardig wat kilometers gelopen, niet eens verdwaald, de lokale slager bezocht, genoten van de drukte op Durbar square, Kathmandu bij zonsondergang bewonderd. En vandaag was toch wel heel bijzonder. Op weg naar Boudha Stupa kwam ik een ‘verzorgingstehuis’ tegen. Het is de enige door de overheid gesponsorde in heel Nepal. Het is een soort oude tempel waar 230 mensen wonen. Om in aanmerking te komen voor een woonplaats moet je Nepalees zijn, 65 jaar of ouder en geen familie en/of kennissen hebben die voor je kunnen zorgen. Gisteren en vandaag heb ik de zinnen: “Tapai ko naam kee ho” en “Mero naam Frank ho” geoefend en deze bleken deuren te openen. De ouderen spraken geen woord Engels en waren wat terughoudend, maar met een simpele “Namaste” (=Hallo) en voorgaande zinnen kwam daar uit ’t niets een fantastische glimlach tevoorschijn. Vaak gingen ze enthousiast verder in ‘t Nepali en kon ik niet meer dan vriendelijk terug lachen, maar gezellig was ‘t wel :-)…

Eenmaal bij Boudha Stupa aangekomen had ik niet veel tijd meer en ben ik dan ook niet verder gekomen dan de rivier Bagmati. Dit is de heiligste rivier voor de Nepalezen en 75% van de overleden mensen in ’t hele land worden hier gecremeerd. Ik heb een crematie vanaf vier meter afstand gezien en dat was te bizar voor woorden. Het was tegelijkertijd emotioneel, luguber, grappig, nonchalant en onwerkelijk. Het lichaam, afgedekt met een laken en bedekt met bloemen, wordt op een bamboeplateau door (mannelijke) familieleden naar ’t water gedragen. ’t Lichaam blijft daar met de voeten een aantal minuten in ’t water liggen, dit is ’t reinigingsproces. Daarna wordt het lichaam naar een brandstapel gebracht. Voordat de brandstapel werd aangestoken werd er door de hele familie eens bediscussieerd hoe ze dat nou eens ’t best konden doen. Op ’t gemak werden de bossen gedroogd gras eens uitgepakt, werd her en der wat brandbaar spul op de brandstapel gesmeerd of werd ’t mobieltje nog even beantwoord. Niemand leek zichtbaar geëmotioneerd. In tussentijd vlogen er honderden zwaluwen om m’n oren, ging de zon bijna onder, achtervolgde een roedel honden alle bavianen en probeerden diezelfde apen ondertussen de voedseloffers, met succes, te stelen. Na zo’n 20 minuten liepen de zoons een aantal rondes om ’t lichaam en werd een fakkel aangestoken, deze fakkel werd vervolgens op de mond van ’t lichaam gelegd en dit was ’t begin van ’t daadwerkelijke vuur. Alle zoons kusten de voeten van ’t lichaam en de oudste zoon stortte letterlijk van ellende op z’n knieën op de grond en schreeuwde ’t uit. Een rilling van top tot teen en in merg en been ging door m’n hele lichaam…

Nog nadenkend over deze indrukwekkende dag zit ik hier op m’n bedje en wens ik jullie een heel goed weekend, tot blogs…

Rustig aan,

Frankie

Link voor de foto’s:
Hampi & Gokarna: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3011250364622.2154905.1363386613&type=1&l=b68a6103b1
Goa: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3046076555255.2155811.1363386613&type=1&l=952b1028cd
Kathmandu: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3071143021901.2156305.1363386613&type=1&l=aec21399d6