#9 Langtang

Heey iedereen,

De vorige keren vlogen die kilometers in de horizontale richting, dit keer doen we de verticale versie, ik heb me namelijk een dikke week prima vermaakt op het dak van de wereld: de Himalaya. Pieter vergezeld me hier twee weken in Nepal en om precies te zijn hebben we met z’n tweeën de Langtang route gelopen. Van Shyabru Bensi (1500 meter) zijn we in drie dagen uiteindelijk naar Kyanjin Ri (4700 meter) gelopen en ’t kostte ons ook evenveel dagen om weer beneden te komen.

Maar voor ’t zover was moest ik eerst nog nieuwe bergschoenen halen, m’n oude sneakers waren na de vorige trekking namelijk echt wel aan hun einde (net als m’n spijkerbroek, maar die kan elke keer nog weer gemaakt worden). Deze nieuwe ‘bergschoenen’ heb ik gevonden in de vorm van veertien-euro-kostende-nep-Adidas sneakers :-)… Een mooie uitdaging om daar de route mee te lopen, maar denk dat de gemiddelde schoenenverkoper z’n nekharen rechtovereind gingen staan als hij dit zou horen. Maar goed, eigenwijs als ik was heb ik ’t geprobeerd. De temperatuur zou variëren van 15 graden overdag tot -15 graden ’s nachts…

We hadden de keuze uit meerder routes, maar we hebben gekozen voor dit gebied omdat ’t relatief niet zo heel lang duurde om bij ’t startpunt te komen, de route was niet heel zwaar, de weg makkelijk te vinden en de uitzichten tot zeker de moeite waard. Zo zaten we maandagochtend om 6 uur in de bus die ons naar Shyabru Bensi zou moeten brengen; een rit om nooit te vergeten. De bussen in India waren soms erg hartversnellend, maar ik was er door twee Nederlanders van overtuigd dat de Nepalezen een stuk beheerster rijden. Nou dan was die buschauffeur van mij toch echt een import-Nepalees uit India, sh*t wat reed hij hard langs de afgronden en de wegen zijn zo smal dat er maximaal één bus per keer over de weg kan. Als je een tegenligger tegenkomt dat moet één van de twee in de achteruit om een bocht op te zoeken, of een ander stuk weg dat iets breder is, zodat de voertuigen elkaar met vijf centimeter tussenruimte kunnen passeren. Dit gaat dan gelukkig wel met een slakkengangetje. Degene die Jeremy Clarkson in een aflevering van Top Gear, over ik geloof de meeste dodelijke weg in Bolivia kan herinneren, heeft goed vergelijkingsmateriaal… Al met al hebben we één echte grote slipper gemaakt (de hele achterkant van de bus begon over de kiezels richting de afgrond te glijden), maar dat ging dus allemaal goed (sorry mama :-)).

Shyabru Bensi, 1500 meter, was echt een dorpje waar geen reet te beleven viel en om zes uur lagen we al warm in onze gehuurde ganzendons slaapzakken omdat ze geen verwarming kennen en hout te schaars is om een haard aan te steken. Boekje erbij en prima vol te houden. De volgende ochtend zouden we vroeg vertrekken, zij het niet dat Pieter’s lichaam hevig protesteerde tegen het Nepalese eten en we uiteindelijk genoodzaakt waren de tocht twee dagen uit te stellen. Er viel dus verder niet veel te beleven in ’t dorpje, maar had een gezellig huisrestaurantje gevonden waar de vrouw des huizes heerlijk eten bereidde en ik heerlijk in de zon kon zitten. Ik zal jullie verzekeren dat ik blij was dat m’n boek bijna 1000 bladzijden telde! Donderdagochtend voelde Pieter zich nog niet helemaal 100%, maar wel fit genoeg om de eerste dagtocht aan te gaan. Het zou geen gemakkelijke dag worden; acht uur lopen en duizend meter stijgen naar Lama Hotel, 2420 meter. We liepen omhoog, maar daarna ook net zo hard naar beneden dat we ons afvroegen wanneer we qua meters toch iets de lucht in zouden gaan. De wandeling voerde ons langs een blauwe heldere bergrivier (wat is dat toch prachtig om te zien en horen), over bospaadjes en heuvels, langs koeien, locals en heel weinig toeristen, erg prettig :-). Zo kwamen we uiteindelijk om half vier veilig aan in Lama Hotel en werden we vriendelijk verwelkomt door de eigenaren van ons guesthouse voor de nacht. De overnachting bleek gratis te zijn en we hoefden alleen voor ’t eten te betalen. Omdat er dus praktisch geen toeristen zijn is iedereen blij met elke inkomst en bieden ze tegen elkaar op (zelfs met korting op de prijs van ’t eten)! Hier hadden ze een gezamenlijke kamer met gelukkig een haardvuur. In de zon was ’t namelijk prima uit te houden, zelfs in t-shirt, maar zodra de zon achter de bergen verdween werd het erg koud. Zo koud zelfs dat ’t water ’s nachts bevroor als je ’t niet in je slaapzak bewaarde en zo koud dat ’t buiten begon te sneeuwen.

De volgende ochtend werden we wakker in een Winter Wonderland en genoten we van een sprookjesachtig wit bos, bevroren watervallen, wit besneeuwde bamboe-bossen en hadden we ons eerste uitzicht op de echte witte bergtoppen, de Langtang Vallei. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat m’n voeten het eerste uur toch net iets te koud waren, maar daarna kwamen zo goed op temperatuur. De eindbestemming Langtang, 3475 meter, was onbesneeuwd en werd om vier uur bereikt. Wederom na zonsondergang de kachel opgezocht en heerlijk slapen.

De dag naar Kyanjin Gompa, 3800 meter, zou korter en gemakkelijker zijn dan voorgaande dagen en we namen er dan ook rustig de tijd voor. Liggend op de grasvlakte, achter een mega hunebedsteen, uit de wind, genoten we van onze vrijheid en de uitzichten om ons heen. Het landschap werd kaler en rotsachtiger en ik voelde me meer en meer ‘alleen op de wereld’. Om één uur was de lunch al achter de kiezen en besloten we weinig meer te doen dan te lezen en wennen aan de hoogte. Pieter had namelijk last van wat hoofdpijn, één van de verschijnselen van hoogteziekte, maar we konden niet goed peilen of dat de naweeën van het ‘ziek-zijn’ was of dus de hoogteziekte.

De volgende ochtend was de hoofdpijn echter nog steeds aanwezig en wouden we de gok niet wagen dat hij met mij richting de berg Kyanjin Ri, 4700 meter, zou klimmen. Zo ging alleen op pad en na de zwaarste klim, zelfs zonder bagage, van de afgelopen dagen ploeterde en kroop ik richting de top. M’n longen konden duidelijk vernemen dat er veel minder zuurstof in de lucht is en zo moest ik soms na 25 passen gewoon al pauzeren om op adem te komen. Eenmaal boven was ’t gevoel overweldigend! Moederziel alleen genoot ik van de 7000 meter hoge besneeuwde bergtoppen om me heen, overal om me heen. De rust, de frisse lucht, de blauwe hemel, de gekleurde gebedsvlaggetjes (die dingen zijn echt overal), de stilte en natuurlijk m’n Snickers als beloning, ’t was en is me goud waard!! Nadat ik ‘t uitzicht op m’n netvlies had vast gebrand kon ik aan de afdaling beginnen. De zwaartekracht maakt dat toch een stuk gemakkelijker en na nog geen uur stond ik alweer beneden. Snel geluncht, spullen gepakt en afgedaald naar ’t lager gelegen Langtang. De dagen erna daalden we via dezelfde plaatsen rustig af en gingen we van zomerse temperaturen, door de sneeuw, naar de lente en in de nacht weer terug naar de winter. Pieter voelde zich met de dag beter en gisteren waren we, na een opnieuw helse busrit, terug in Kathmandu. Dit keer hebben we echter nog wel even op ’t dak gezeten. Af en toe goed uitkijken dat we niet knock-out werden geslagen door laaghangende takken, maar verder echt een verademing in vergelijking tot de te overvolle bus binnen.
Morgen heb ik een gesprek met een mannetje die ik een week geleden toevallig in ’t park tegenkwam. Als ’t organiseerbaar is, ga ik 3 a 4 weken Engelse of wiskunde les geven op een basisschool. Als dit niet doorgaat vlieg ik donderdag naar Thailand (nog steeds op jouw verjaardag Jon!). De volgende blog kan dus uit de bergen van Nepal komen, het strand van Thailand of de tropische binnenlanden van Laos, wie zal ’t zeggen!

Rustig aan doen,

Frankie

Foto’s Kathmandu & Langtang: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3159761077297.2158073.1363386613&type=3&l=27205acf91